38891 Yesj 325 Maar ’t was niet Miryams wonder!

WÀS HET MAAR ZÓ ÉÉNVÓUDIG! Waren háár benen maar verlamd! Wàs er maar íemand die háár maar de rabbi van Natseret wilde dragen òm haar neer te leggen aan zíjn voeten! Dàn kòn híj zíen hóe gebróken haar léven wàs, èn zou híj ‘t herstèllen, haar genezen & tegen haar zeggen: “STA ÒP ÈN WÀNDEL!“ Ze vóelde zich òpgejaagd, achterna gezeten! Het kwáád zat haar op de híelen èn zette haar aan òm wèg te vluchten van Yesjoe èn z’n volgelingen! Zíjn lìcht zou ‘t duister úit haar hart kunnen gaan verdrijven. Díe felle schijn van de waarheid zou teveel zijn voor haar. DÀT kòn ze níet verdragen! Al het feestgedruis stierf wèg, toen ze zònder omkijken verder rende. Toen de lichten van Kfar Nachum achter haar in de verte verdwenen waren, durfde ze ‘t langzamer aan te doen òm op adem te komen. Begeleid door het maanlicht vervolgde ze strompelend haar wèg. Minuten verstreken. Ze hoorde paardenhoeven dichterbij komen. Heimelijk wierp ze ‘n blik over haar schouder èn zag de vorm van een Romeinse helm.
Ze vluchtte de berm in, op zoek naar ‘n schuilplek, kroop wèg achter een rotsblok èn hield haar adem in.
Het paard bleef stilstaan. Iemand riep haar naam. ‘Miryam.’ Het was Marcus Longinus! Ze gaf geen ant-woord. Haar hart klopte in haar keel èn het angstzweet brak haar uit. ‘Ik weet wel dat je daar bent,’ zei Marc. ‘Ik heb je bij Yochannah gezien. Waarom ben je weggevlucht? Kom, dan gaan we samen terug.’ De krekels tsjirpten in de berm. Miryam sloeg haar mantel voor haar gezicht èn drukte haar wang tegen de ruwe steen. Op vriendelijke toon deed Marc nog ‘n poging haar over te halen, zoals hij ‘n angstig dier zou toespreken. ‘Ik wil je geen kwaad doen,’ zei hij. Ze geloofde hèm niet. Per slot van rekening dacht ze te weten wat er was gebeurd, die nacht dat Vara haar verkracht hàd. Barak zou haar nooit verraden, dus móest het Marcus wel zijn geweest die zùlke persoonlijke, intieme zaken over haar aan Vara verteld hàd!
Wat zou hij hebben genoten van Vára’s Verháál over de verkrachting! Hij hàd wraak genomen. Daarom haatte ze hèm! ‘Waarom heb je me niet gewoon vermóórd? Waarom heb je die Romeinse hond losgelaten op mij?’ “WAAR HEB JE HET OVER? Miryam? Ga met me mee. Je moet met de rabbi praten. Hij is ‘t die jou kan hèlpen!” “Wáárméé?” snauwde ze terug. Het paard steigerde zenuwachtig bij haar scherpe woorden. ‘Gewoon, helpen,’ antwoordde Marcus zachtjes.