38894 Y 326 ’Ik heb geen hulp nodig,’ zei ze ~~~~~
VERONTWAARDIGD.
‘IK BEN NIET KREUPEL!’
EVEN BLEEF HET STIL. TOEN STEEG MARC
VAN ZIJN PAARD ÀF ÈN LIEP LANGZAAM NAAR HAAR TOE.
‘MIRYAM... DENK JE EENS ÌN... DIT IS IEMAND...
JE KUNT HÈM ÀLLES VERTELLEN! ÀLLES!’
‘Èn wàt zóu ÌK dáárméé beréiken?’ SCHREEUWDE ZE. ‘Gá wèg, Marcus!’
‘WÀT HEB JE TE VERLÍEZEN?’
‘Ik ben... het is te láát voor míj òm DÀT te proberen!’
‘PROBEREN? IK VRAAG JE NIET ‘T TE PROBÉREN! PRÁÁT MET HÈM!
LUISTER NAAR WAT HIJ JE TE ZEGGEN HEEFT!’
Hij kwam zó nu nòg ‘n stap dìchterbíj. Moest ze wègrennen?
‘BLIJF UIT DE BUURT, MARCUS! BLÍJF... UIT M’N BUIRT...’ Ze kwam overeind.
Ze bàlde haar vuisten, klaar òm terug te vechten. ‘GOED, TRÈK JE ZWAARD!
JE HÀD ME BÉTER AL METÉÉN KUNNEN VERMOORDEN, ZOALS JE DESTIJDS VAN PLAN WAS, INPLAATS VAN VARA NAAR ME TOE TE STUREN ÈN HÈM ZIJN GÀNG TE LATEN GAAN!
HET ZOU BARMHARTIGER ZIJN. GEWEEST ÒM MÍJ METÉÉN TE VERMÓÓRDEN!’
‘MIRYAM.’ Tien stappen bij haar bleef hij staan. ‘JE MAG NIET DENKEN
DAT IK VARA NAAR JE TÓE HEB GESTUURD!’ Ze gìlde:
‘Probeer me niet wijs te maken dat je DÀT
níet hebt gedaan!’
Asih, man, 79 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende