38954Helaas, Opgevraagde Gebruiker Kan Niet Worden
GEVONDEN
Y336: MIRYAM HERINNERDE ZICH
DE OCHTEND AAN DE OEVER VAN ‘T HARPMEER,
toen ze mooie stenen hàd uitgezocht èn ze naar Mama gebracht hàd
alsof het edelstenen waren. Ronde stenen. Ovale. Platte. Gladde. Mama hàd ze
stuk voor stuk bekeken èn Miryam bedankt. Miryam wìst nog dat ze dacht: Mama’s stem
klinkt treurig! Waaròm? Toen hàd Mama haar zakken gevuld met de stenen & was ze ‘t water
ingelopen. Niets dramatisch. Ze hàd niet omgekeken, toen Miryam haar riep. Ze was gewoon doorgelopen. Het gewicht v/d sténen hàd haar omlaaggesleurd! Het water was niet eens zó díep.
Maar de stenen... de stenen hadden haar ònder wáter gehóuden, zèlfs al hàd ze wìllen ademhalen. Minuten vèrstreken. Miryam hàd schreeuwend op het strand gestaan. Schreeuwend òm hulp. Lange haarlokken kwamen bovendrijven! De donkere lokken waren losgeraakt èn markeerden de plek waar Mama bezig was te verdrinken. Miryam schreeuwde dat ze moest terugkomen! KOM TERUG!
Tegen de tijd dat de mannen het water inliepen òm haar aan wàl te drágen, was Mama dood. Blauwe huid. Open ogen. Een vreemde glimlach. Ze keek dwars door ‘t meisje héén, dat haar hand vastgreep èn haar smeekte níet wèg te gaan. De stenen vielen uit haar zakken op het zand.
DÀT wàs dùs dé dóód. Koud. Hard. Onherroepelijk. Waar was Mama eigenlijk naartoe gegaan?
El’azar vertelde Miryam bij ‘t graf van haar moeder dat de schriftgeleerden geloofden dat er geen hemel èn geen hèl bestond. Dus hoefde Mir zich geen zorgen te maken dat haar moeder voorgoed brandde, ergens in ‘n poel van zwavel. Ze moest ook niet denken dat Mama op haar wachtte, ergens onder een Boom in Avrahams schoot. Ze sliep dood-gewoon de slaap van vergetelheid. Niets òm BÀNG voor te zijn.
Tòch blééf Miryam hópen. Hópen DÀT ‘t ànders was & zóu kunnen zíjn. DÀT Mama zóu terùgkómen & haar in haar armen zou nemen!
Èn nú? ...
Asih, man, 79 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende