38955Y337Miryam was dankbaar dat zij geen kinderen

ZOU ACHTERLATEN.
ZE ZOU HET VRESELIJK VINDEN ÒM
EEN KIND TE MOETEN AANDOEN WAT HAAR MOEDER
HÁÁR HÀD AANGEDAAN!

Verlating was hetzelfde als verraad.
Èn niets wàs zó wrééd àls verraad?
Iedereen van wie Miryam ooit gehóuden hàd, verliet haar óók wéér!
Wàs ‘t Miryams schùld?

Zóu het óók zó gelópen zíjn,
àls Mama wèl genóeg van Miryam gehouden hàd òm nog verder
te willen blíjven léven? Als Miryams ‘Jeugdherinneringen bestonden uit Zandkastelen op het Harpstrand’, in plaats van ‘Stenen in de Zakken van haar Moeder’?
Miryam wíst het niet!

Barak hàd haar eraan herinnerd
dat “Overspel ‘n Zonde was waarop Dood door Steniging” stond.
‘t Zíj zo. Miryam zou zelf de stenen wel uitzoeken, waarmee haar léven beëindigd zou worden.

Elke dag slenterde ze
langs ‘t smalle stuk strand vóór haar huis & overwoog wèlke stenen ze gebruiken zou
òm haar straf àf te dwingen. Ronde. Ovale. Grote. Gladde.
Het zou snel gebeurd zijn.

Maar toch hàd ze niet de moed
òm haar zakken te vullen met stenen èn het water ìn te lopen.
Stel dat Barak haar zou komen opzoeken, als ze was verdronken? Stel dat het geluk
haar nòg een kàns wìlde geven, maar dat die sténen
haar tégenhielden?

Dat zou dan
háár verdiende stràf zijn, dat wèl, èn tevens de énige manier
òm bevríjd te worden van het verlàngen
naar iets wat niet voor
Háár wèggelègd
wàs.
31 jul 2020 - bewerkt op 05 aug 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende