39086DC115DeWegWasZijnVerdwijnpunt, ZijnRedding~~~

Q&@ Hij keek niet òm,
maar voelde dat de dorpelingen hem volgden? Ze bléven bedreigend,
maar stìl! 't Was duidelijk dat het genóeg was als de indringer ~ door God gezonden
of door de duivel ~ gewoon verdwéén? Zijn voeten vonden 't Smalle Paadje
langs 't Vèld.

Yesjoea liep verder
zonder zich te haasten en de Kleine Groep volgde hem in ganzenmars.
't Zag er vreemd uit, zó àllemaal achter elkaar aan. Nèt àls 'n Hèn met haar Kuikens?!
De hoofdweg kwam steeds dichterbij~~~
YESHOSJOEA hoorde nu
niemand meer
achter hem.

De dorpelingen
stonden stil en keken hem zó ná
totdat hij al uit het gezicht
was verdwenen!

Èlke stàp
gaf een Nieuw Gevóel! Geen opluchting,
maar een woede die ìn hem òpkwam!?
YÈSH draaide zich òm.

't Groepje menschen
stond slechts een stap of tien van hem verwijderd! "WÍE ÌK BÈN?"
zei hij kìl & bóós. "IK BEN HÈT LÌCHT!" G d was de vorige dag in 'n genádevòlle bui geweest
maar vandaag was hij grillig & boosaardig. Als 'n goedkope theatertruc schoof G d 'n dunne sluier
van wòlken wèg. 't Énige wat nog ontbrak aan het effect
waren de cimbalen.

De zòn viel op het witte kleed
van YÈSH precies op het moment dat hij het woordje 'licht' úitsprak!
Wàt kònden de toeschouwers dóen? Hùn àchterdocht en woede werden als NIEMENDALLETJES wèggevaagd door een vloedgolf van ontzàg! Ze pleegden heiligschennis door de naam van YaHWeH
te uiten terwijl ze op hun knieën i/h stòf vielen. Hun mond viel ópen van verbazing & Yesj zag wéér 't beeld voor zich v/d hèn
mèt haar kúikens.

Je ZÙLT hèn vóeden..
Nèt àls de woorden úit 't Vúúr, kwamen deze woorden tot hem
vanuit 't zonlicht dat 't Kleed van Yesj zó dééd stralen dat 't bijna onmogelijk was
òm nog ernaar te kijken?! Hij luisterde & knikte! 't Wàs immers zó éénvóudig? 't LÌCHT was
tot 'm GEKÓMEN & híj gaf 't op zíjn beurt
weer dóór aan hèn!


Hij overbrugde de kleine afstand
tussen hèm & de dòrpelingen. 'n Man was zó verbaasd & verdwaasd
dat hij nog steeds 'n stéén vàsthield. Yesj nàm de stéén & gooide 'm weg zodat àlle ógen
de báán v/d steen vòlgden die vèr vàn de wèg op de grond viel. 'Ik ben het licht.'
Nú zei Yesj 't vriendelijk zonder een
spoor van woede.

De man met de steen
begon te huilen. Yesj raakte zijn schouder aan.
Tranen maakten vuile strepen op z'n wangen & z'n borstkas schokte! 't Was eenvoudig
geweest om 't vuur ìn te lopen of om de zoon te zijn en het licht te geven, maar Yesh had er geen idee van hóe vèr zíjn gáven reikten? De roep van de weg hoorde hij niet meer!
Hij móest & zóu nu uitvinden wat dit allemaal betekende &
daarvoor moest hij terugkeren
naar de stad......

?
☮
29 aug 2020 - bewerkt op 02 sep 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 79 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende