39175Gaia159Als Je Me In ‘t Engels Vraagt Wat Mijn

Q&@
LIEVELINGSKOSTJE IS,
DAN ZIE IK MEZELF IN GEDÀCHTEN VÓÓR ME IN LONDON,
TERWIJL IK KIES UIT DE MOGELIJKHEDEN
DIE IK DÁÁR HEB.

MAAR ALS JE IN HET FRANS
DEZELFDE VRAAG STELT, DAN STEL IK ME VOOR
DAT IK IN PARIS BEN, WAAR JE ANDERE KEUZEMOGELIJKHEDEN HEBT. MIJN ANTWOORD
OP DEZELFDE ZEER PERSOONLIJKE VRAAG HANGT DUS AF VAN DE TAAL WAARIN DIE VRAAG
AAN MIJ GESTELD WORDT. HET IDEE DAT JE MÈT ELKE TAAL DIE JE SPREEKT EEN ANDERE PERSOONLIJKHEID ONTWIKKELT, EN DATJE JE ANDERS GEDRAAGT
ALS JE EEN ANDERE TAAL SPREEKT GAAT BLIJKBAAR
HEEL DÍEP?

In de loop van
‘n experiment kregen Engels- & Duitstaligen
video’s te zien van bewegende mensen, zoals een vrouw die naar haar auto toeliep.
Engelstaligen richtten zich op de handeling en beschreven de scène
over het algemeen als
’a woman is walking’.

Duitstaligen hebben echter een bredere kijk op de wereld,
en ZÙLLEN het doel van de wandeling erbij vermelden: zij zouden bijvoorbeeld
kunnen zeggen (in het Duits): ‘Een vrouw loopt naar haar auto toe.

Een deel van de reden voor dit verschijnsel
is gelegen in de verschillende grammaticale gereedschaps-kist die Duits- & Engelstaligen ter beschikking hebben. Anders dan Duitstaligen hebben Engelstaligen de uitgang -ing ter beschikking om handelingen te beschrijven
die op dìt mómènt aan de gang zijn.

Dit leidt ertoe dat Engelstaligen
veel minder snel dan Duitstaligen geneigd zijn om ‘n handeling ‘n dóel tóe te schrijven
als niet dúidelijk is wàt er precies gebeurt. Voor mensen die zowel Engels als Duits spraken,
bleek de vraag of ze handelings- of doelgericht waren
àf te hangen van het land waar ze
‘t onderzoek ondergingen.

Als de tweetaligen
in Duitsland getest werden, bleken ze doelgericht,
maar in England juist handelingsgericht, ongeacht de taal
waarin hen gevraagd werd wàt ze zagen gebeuren.

Daaruit blijkt wel
hoe sterk taal en cultuur
bij het bepalen van iemands kijk
op de wereld met elkaar
verweven kunnen
zijn.

?