#4 In mijn dromen denk ik aan Lorraine...

Alex nam grote stappen om zichzelf warm te houden. De winter was net begonnen en dat was echt aan alles te merken. Hij blies in de lucht. Een wolkje ontsnapte tussen zijn lippen door. Een paar minuten geleden had hij het niet koud gehad. Lory in zijn gezichtsveld maakte hem vanzelf warm. Hij zou geen gevoelens meer voor haar moeten hebben, maar op de een of andere manier waren ze er toch. In de verte hoorde hij het geratel van rijtuigen. Het was vrijdagmiddag en het leek alsof heel Kansas zich nog moest voorbereiden op de winter. Overal waren mannen bezig met het hakken van houtvoorraden. Normaal zou dat een aantal maanden voordat de winter zijn intrede deed gebeuren. Alexander had samen met zijn buurman Samuel Johnson een hele voorraad gehakt die in Samuels schuur werd opgeslagen. Alex had er geen plaats voor. Hij moest eigenlijk een klein opslagschuurtje bouwen, maar hij zat liever binnen bij de haard met een boek. Dat vooruitzicht maakte dat hij steeds sneller ging lopen. Hij keek naar de punten van zijn cowboylaarzen. Hij moest met lede ogen aanzien hoe ze steeds verder weg sleten. Hij was echt aan nieuwen toe, maar de laatste keer dat hij ging kijken, was de hele voorraad laarzen erdoor. Hij had Connor Browns gevraagd om bij de volgende lading een paar voor hem achter te houden. Nu maar hopen dat hij dat ook deed. De kruidenier was erg aardig, maar ook behoorlijk vergeetachtig.
‘Ach Alex, wat fijn om je hier te zien!’
Alexander hoefde niet op te kijken om te zien wie tegen hem praatte. Onwillekeurig kneep hij zijn handen tot vuisten.
Hij hoorde haar rokken over de weg ruisen en vroeg zich af of ze nog dichterbij zou komen. Charlotta had altijd een vlotte babbel gehad tegenover hem, maar de laatste tijd kwam ze wel gevaarlijk dicht in zijn buurt. En het jammere was, dat Alexander haar niet mocht. Ook begreep hij niet waarom ze hem bij zijn voornaam noemde. Dat was hoogst ongepast.
‘Goedendag juffrouw Davidson. Goed u te zien!’ Een klein leugentje, maar Alex vond het onbeleefd om te zeggen dat ze een vreselijk persoon was die hij het liefst niet zou tegenkomen.
‘Wat een heerlijke dag, vind je niet?’ Charlotta stak haar kleine neusje in de lucht en snoof de koude lucht op. Haar wangen waren rood van de kou.
Alex stampte met zijn laarzen op de harde grond om zichzelf warm te houden.
‘Inderdaad juffrouw, daar hebt u volkomen gelijk in. Maar als u het niet erg vind, excuseer ik me even. Ik heb het namelijk nogal koud. Ik hoop u op een later moment nog te spreken.’
Alex lichtte zijn hoed op en passeerde haar. Hij wist dat ze hem nu na stond te kijken, maar dat kon hem niet schelen. Hij was niet geïnteresseerd in dametjes als Charlotta Davidson.

WORDT VERVOLGD