4 mei

Nu op het moment dat ik dit schrijf zijn we een paar uur verder van de jaarlijkse dodenherdenking voor de slachtoffers uit de tweede wereld oorlog. Daarnaast is het nu, geloof ik geloof 7 jaar geleden dat ook een jonge jongen ons veel te vroeg verlaten heeft. Kanjer, verkeerd moment op een verkeerde plek maar ik hoop dat je geen pijn gehad heb.

Ik geloof niet in toeval, ik heb (achteraf) altijd het gevoel/idee dat overal een reden voor is en/of heeft en dat het je in wat voor geval ook verder brengt dan je al zal zijn. Hoe naar en onbegrijpelijk bepaalde situaties ook kunnen zijn.

De laatste maanden zijn zwaar geweest maar ook heel leerzaam. Veel aanvallen heb ik gelukkig niet gehad maar om nu goed uit te leggen hoe ik de afgelopen maanden heb ervaren, weet ik niet of ik dat in goede woorden uit kan drukken. Ik heb veel mensen leren kennen, voor al op ieder z’n zwakke moment in een hele moeilijke tijd. Ik denk dat niemand ‘ buitenstaand ‘ zal kunnen begrijpen wat ik bedoel als ik uitleg hoe fijn het is om therapieën te volgen in groepsverband, letterlijk het enige wat je alléén doet is naar toilet gaan, douchen en slapen… Voor de rest doe je alles samen. Ontzettend confronterend maar het heeft me verder gebracht dan ik tot nu toe ooit geweest ben. Een positief leer proces zou je kunnen zeggen…

Daar in tegen heb ik me ontzettend alleen gevoeld, machteloos en wanhopig ondanks ik aan vele kanten gesteund werd. Voor een lezer zullen dit alleen woorden zijn, ik heb deze gevoelens echt ervaren en moeten doorstaan waar ik uiteindelijk geen motivatie meer voor had.
Ik weet donders goed dat dit online is, dat dit op internet staat en dat iedereen over de hele wereld dit in principe zou kunnen lezen… Maar ik heb er zelf voor gekozen mijn proces met jullie te delen omtrent de aanvallen dan vind ik het naar jullie en mijzelf wel zo eerlijk om dan open kaart te spelen want uiteindelijk komt er natuurlijk meer bij kijken dan alleen de aanvallen op zich.

Tijdens groeps psycho therapie ( GPT ) heb ik iets besproken wat mij al ruim 7,5 jaar dwars zat, wat me alleen al bij het denken aan bij mijn strot greep en wat mij in veel ontwikkelingen van vooral mijn puberteit belemmert heeft. Een situatie, met een persoon die ik nog steeds in mijn achterhoofd volgde waar ik ook heen ging. Die bewuste dag gebeurde voor mij het meest bizarre wat niemand zich ooit zou kunnen voorstellen. Die dag, de ochtend dat ik voor het eerst alles hard op had uitgesproken en had gedeeld met mijn groepsgenoten en therapeuten kreeg ik de zelfde middag te horen dat die bewuste persoon waar op dat moment mijn GPT over ging begin van de week voor de trein was gesprongen. Het achtervolgde me weken, en nog steeds maar gelukkig kan ik het iets beter los laten en accepteren.

De week erna hoorde ik dat de zorginstelling waar ik bij zit fraudeert, al lange tijd had ik hier vermoede van helaas heb ik dit nooit hard kunnen maken. Op moment gelukkig wel, loopt er een zaak tegen hun maar houdt het wel in dat ik weer van zorg en woning moet veranderen, iets wat voor mij niet de meest stabiele situatie is. Ik zou zo graag een eigen plekje willen, voor een lange tijd en waar ik me veilig en thuis voel. Ook dit nieuws was moeilijk om op een juiste manier binnen te laten komen.

Precies een week later kregen wij te horen dat het COLK, de kliniek waar ik opgenomen was voor mijn aanvallen gaat sluiten i.v.m. geld te kort. Hier waren al meer geruchten over maar het was nog niet door de instelling zelf uitgesproken.

Uit paniek heb ik acties ondernomen die ik met mijn gezonde verstand niet had uitgevoerd. Helaas… Zou je het kunnen gooien op verkeerd moment, verkeerde plek? Ik weet het niet, ik denk dat ik het nergens aan kan verwijten maar mijzelf. Ik heb niet kunnen handelen als hoe ik had moeten handelen en uiteindelijk heb ik daarmee mijn eigen glazen ingegooid.

Ik ben nu alweer even thuis en probeer mijn ritme vast te houden en verder uit te breiden maar makkelijk vind ik het niet. De angst die mij soms overvalt is zo onvoorstelbaar dat alleen iemand mij zou kunnen begrijpen die hetzelfde doormaakt.

Er wordt veel gevraagd hoe het gaat de laatste tijd.. ‘goed hoor’ , is de reactie die zij 99% krijgen. Terecht ? Geen idee, maar ik zou niet weten wat ik anders moet zeggen. Van de 99% volk die er naar vraagt zal meer dan de helft het alleen vragen uit socialiteit en niet uit interesse. Niemand zit te wachten op hoe het echt met iemand gaat want als iedereen dat zou doen, eerlijk zijn over hoe die zich voelt kan de sfeer aardig negatief bepaald worden. Iets wat we met zijn allen niet willen.

Ik vind het leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe dingen te ondernemen maar ik baal er van dat de mensen die ik graag dichtbij me had willen hebben/houden hun eigen weg zonder mij vervolgen. Met alle respect, en ik gun hun het aller, aller beste maar het maakt de situatie niet minder moeilijk.

Vertrouwen is moeilijk.


‘Books i never wrote, words i never spoke.. ‘