48: Moeilijker
...*Vandaag moest ik naar school om mijn rapport te halen
Allemaal wel leuk en aardig, goed rapport, geen onvoldoendes
Maar ik ging daarna in het condoleance boek schrijven van Patrick
Ik kwam daar aan, vrienden van hem die daar huilde
Kaarsen die aan gestoken waren voor hem
Foto's hingen er van hem
Tranen begonnen te komen, maar ik hield me groot
Meisje uit mijn klas hield me vast en zei dat het allemaal wel goed zou komen
Het voelde goed, toen ze dat zei
Ik wist dat ik positief moest blijven, en zijn vrienden etc moest steunen
Ik had opgeschreven:Beste dierbare van Patrick, ook al kende ik Patrick niet als de beste wil ik toch zeggen dat ik iedereen succes wens met de dood van Patrick. Veel kunnen we niet doen, maar steunen kan geen kwaad. Patrick was een lieve jongen voor heel de school. En niemand kon er wat aan doen dat hij er nu niet meer is. Hoe moeilijk het ook is voor iedereen.Ook schreef ik er een klein gedichtje bij:
Hij
Soms weet je niet wat je moet doen
Je wil wat doen
Maar je kan het niet
hij, de lieve knul
Die voor iedereen open stond
En altijd lachte
Hij, hij is nu weg
Zijn ziel zal hier blijven
En wij, wij kunnen alleen nog aan hem denken
R.I.P Patrick
Groetjes Renske*...
Waarom gebeurd er zoiets
Iemand, klein en onschuldig
Die zijn ziel verliest in het leven
Je blijft stil en denkt na
Over wat er gaat gebeuren
Het zal je altijd bij blijven
Waarom gebeuren deze dingen
Laat mij eerder sterven
Dan die onschuldige mensen
We blijven stil
En denken aan de leuke dingen
De mooie dingen van zijn leven
Allemaal weten we het
We moeten doorgaan
En dat gewoon lukken
MyEyes*, vrouw, 123 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende