5 Jaar geleden...
5 Jaar geleden begon de elende.
De meeste van jullie kennen het verhaal van mij wel, maar toch ga ik het weer schrijven, voor mezelf.
5 Jaar geleden op 24 maart (toen een zondag) kwam ik om 5 uur 'savonds thuis van een weekend bij me vader. Ik ging naar boven om me moeder hallo te zeggen en te vertellen hoe het was etc. Op dat moment stopte de wereld voor mij met draaien, daar lag ze, in bed... Dood.
Ik was alleen toen ik haar vond. Ik belde een vriend van me moeder die op 5 minuten afstand van ons af woonde. De langste 5 minuten van mijn leven. Toen hij binnenkwam knuffelde hij me en zei "Ik weet het". Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij dat zei, hij was nog niet boven geweest en had haar nog niet gezien, ik had ook nog niks tegen hem gezecht. Helaas ben ik het contact met hem verloren, anders zou ik het zeker nog gaan vragen.
Maar goed, hij ging naar boven en 10 min. later stonden er 2 politieauto's en een ambulance voor het huis. Me zusje was ook net door haar vader thuis gebracht en we werden verzocht om naar de buren te gaan. Daar heb ik tot 10 uur 'savonds gezeten, zonder een woord te zeggen. Anouk (me zusje) zat te spelen met de kindjes van de buren. Toen kwam Andreas (de vader van me zusje) naar me toe en zei "Irene, je moeder is overleden". Ik wist het allang maar het kwam als een baksteen op me neer. Maar ik kon niet meer zeggen dan "KUT!!!".
Ik en me zusje zijn toen bij haar oma blijven slapen, ik heb daar toen ook nog 3 maanden gewoond voordat ik bij me vader in trok.
Op dat moment was ik net een paar maanden 12 jaar oud, mijn kleine zusje was net 4. Toen ik het hoorde kon ik ook alleen maar aan Anouk denken, ze was nog zo klein en zou opgroeien zonder haar moeder. Misschien is het wel beter dat ze zo jong was want ze zal geen groot trauma er aan over houden en alleen maar leuke herinneringen aan haar hebben. Ik in tegen deel heb net 2 jaar bij een therapeut gelopen.
Morgen is het dus 5 jaar geleden. Ik ga 'sochtends eerst naar het graf en daarna naar Amsterdam om de tattoage te laten zetten die ik voor mijn moeder heb ontworpen. Het wordt een bloemetje op me enkel.
Nog altijd het ik het er erg zwaar mee, en 24 maart zal altijd voor mij een zwarte dag blijven.
Het is niet gezond op om je 12de je moeder te begraven...
De meeste van jullie kennen het verhaal van mij wel, maar toch ga ik het weer schrijven, voor mezelf.
5 Jaar geleden op 24 maart (toen een zondag) kwam ik om 5 uur 'savonds thuis van een weekend bij me vader. Ik ging naar boven om me moeder hallo te zeggen en te vertellen hoe het was etc. Op dat moment stopte de wereld voor mij met draaien, daar lag ze, in bed... Dood.
Ik was alleen toen ik haar vond. Ik belde een vriend van me moeder die op 5 minuten afstand van ons af woonde. De langste 5 minuten van mijn leven. Toen hij binnenkwam knuffelde hij me en zei "Ik weet het". Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij dat zei, hij was nog niet boven geweest en had haar nog niet gezien, ik had ook nog niks tegen hem gezecht. Helaas ben ik het contact met hem verloren, anders zou ik het zeker nog gaan vragen.
Maar goed, hij ging naar boven en 10 min. later stonden er 2 politieauto's en een ambulance voor het huis. Me zusje was ook net door haar vader thuis gebracht en we werden verzocht om naar de buren te gaan. Daar heb ik tot 10 uur 'savonds gezeten, zonder een woord te zeggen. Anouk (me zusje) zat te spelen met de kindjes van de buren. Toen kwam Andreas (de vader van me zusje) naar me toe en zei "Irene, je moeder is overleden". Ik wist het allang maar het kwam als een baksteen op me neer. Maar ik kon niet meer zeggen dan "KUT!!!".
Ik en me zusje zijn toen bij haar oma blijven slapen, ik heb daar toen ook nog 3 maanden gewoond voordat ik bij me vader in trok.
Op dat moment was ik net een paar maanden 12 jaar oud, mijn kleine zusje was net 4. Toen ik het hoorde kon ik ook alleen maar aan Anouk denken, ze was nog zo klein en zou opgroeien zonder haar moeder. Misschien is het wel beter dat ze zo jong was want ze zal geen groot trauma er aan over houden en alleen maar leuke herinneringen aan haar hebben. Ik in tegen deel heb net 2 jaar bij een therapeut gelopen.
Morgen is het dus 5 jaar geleden. Ik ga 'sochtends eerst naar het graf en daarna naar Amsterdam om de tattoage te laten zetten die ik voor mijn moeder heb ontworpen. Het wordt een bloemetje op me enkel.
Nog altijd het ik het er erg zwaar mee, en 24 maart zal altijd voor mij een zwarte dag blijven.
Het is niet gezond op om je 12de je moeder te begraven...
23 mrt 2007
- meld ongepast verhaal
-
ikke1981
vrijdag 23 maart 2007 18:58
jeetje meid wat heftig!!!
Weet eigelijk niet wat ik moet zeggen!!
Heb mijn moeder op 15 jarig leeftijd verloren en dat doet pijn.
Wil je heel veel sterkte wensen
Liefs Deesje -
Surfacing
vrijdag 23 maart 2007 19:12
sterkte
-
xREALLIFEx
vrijdag 23 maart 2007 19:46
Sterkte.
x - RealLife. -
*.Angel.*
zaterdag 24 maart 2007 18:44
Bij deze ook de omschrijving van je tattoo, mooie gedachte (:
En verder heel veel sterkte.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 nov 2010 Opa overleden ( 4 )
- O 23 sep 2010 Daar ben ik weer! (met nieuws :P ) ( 1 )
- O 29 jun 2010 tweede sollicitatie ( 1 )
- O 07 jun 2010 Eerste sollicitatie ( 1 )
- O 09 mei 2010 Ring
- O 25 mrt 2010 tattoo no 4 ( 6 )
- O 24 mrt 2010 8 Jaar ( 3 )
- O 23 mrt 2010 kapper ( 2 )
- O 15 mrt 2010 Dronken vader.... ( 4 )
- O 12 mrt 2010 Geniaal ( 2 )
- O 12 mrt 2010 Koud
- O 08 feb 2010 Going crazy ( 1 )
- O 05 feb 2010 De vraag van de dag... ( 2 )
- O 01 dec 2009 Zwarte piet en ik ( 3 )
- O 24 nov 2009 Jarig ( 8 )