#58 Het is goed..

Dit kan gezien worden als triggerend, als je denkt dat je dit niet aankan dan is het raadzaam dat je niet verder leest.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Het is gezellig. We zijn niet bij elkaar, maar ook op msn kunnen we vreselijk met elkaar lachen. En je bent zo godvergeten mooi. Als ik je zie mis ik je meer en het frustreert me dat je zo dichtbij, maar toch zo ver weg bent. Maar tegelijkertijd is het ook ontzettend fijn om je toch te kunnen zien. Ik baal dat mijn cam even niet werkt, maar toch, degene die de webcam uit heeft gevonden verdient een lintje. We hebben het over vanalles en nog wat, en we lachen. Tot je je uit rekt en je hand door je haar laat gaan. Wat ik zie laat de lach om mijn lippen verdwijnen, bloed trekt weg uit mijn gezicht en tegelijkertijd gonst het in mijn oren. Jij ziet mij niet, maar met dat mijn lach wegtrekt, stop jij ook met lachen.

Direct zie ik jou je hoofd lichtjes buigen en naar je toetsenbord kijken. Onderin ons gespreksvenster zie ik dat je iets aan het typen bent. Het gegons wordt minder. Er komt een nieuw msnberichtje binnen, en het camvenstertje verdwijnt.

Sorry dat je dat moest zien. Ik wist niet of ik het eerlijk moest zeggen of voor me moest houden, maar dat had beide beter geweest dan dat je het nu hebt gezien. Het spijt me, zo. Ik wist niet dat ik het nog echt wilde, of nog kon. Ik dacht er na al die jaren af te zijn. Ik hoop niet dat het je (te erg) getriggerd heeft en als het dat wel heeft gedaan dan hoop ik dat je sterk genoeg bent om het niet te doen.

Ik dacht dat het goed met haar ging. Een moment van intense haat jegens mezelf, omdat ik niet heb gezien dat het niet goed met haar ging. Ik zeg dit, en zij zegt dat ik het mezelf niet kwalijk moet nemen.

Hoezo niet? Ik ben toch degene die niet merkt dat haar vriendinnetje zich zó vreselijk voelt dat ze zichzelf pijn wil doen?

En jij zegt dat jij degene was die een toneelstukje opvoerde. En dat is waar. En toch, toch kan ik niks doen aan het boze gevoel wat me in golven overspoelt. Ik sta op, want ik weet dat als ik nu niet eventjes wegloop dat ik dan dingen ga zeggen waar ik spijt van krijg. Ik deed dit zelf ook jaren, ik behoorde tot hetzelfde toneelgezelschap waar zij op dit moment bij zit. "Het maakt niet uit hoe slecht het gaat, je laat het niet zien." En met die ex-lijfspreuk in mijn hoofd laat ik me op mijn bank zakken. Ik zie het msnvenstertje trillen en hoor het geluid van een buzzer, en ik denk: Sorry schat, ik kan nu even niet met je praten. En alsof het telepathie is stop je met buzzeren.

Na een minuut of 5 kruip ik terug achter mijn computer. Naast de buzzers is het enige wat in mijn gespreksvenster staat: Ben je boos?

Ja.
Op mij?
Ook.

Ik denk te weten wat je nu doet. Ik ken je lang genoeg. Je laat je hoofd in je handen zakken, gaat met je vingers door je haar en knijpt je handen dicht. Dat houdt fijn vast. Het voelt alsof je op deze manier niet alle controle over jezelf verliest, jezelf nog een beetje bij elkaar houdt. Je snikt en je huilt en je laat je tranen de vrije loop. En terwijl ik weet hoe je daar zit typ ik:

Ik ben boos op je, ja, verdomme! En nog veel bozer op mezelf. Want het is oneerlijk om boos op je te zijn. Ik weet wat het is en ik weet hoe het is. Maar ergens vind ik het vreselijk dat je niet eerlijk tegen me geweest bent. Dingen achterhouden lijkt hetzelfde als liegen, maar dat is het niet. Misschien heb ik je gedwongen om te liegen door te vragen hoe het met je ging. Als ik dat niet gevraagd had, dan had je het achtergehouden, en niet écht hoeven liegen. Maar ergens kan ik je zelfs dat niet kwalijk nemen.
Ik ben ook kwaad op mezelf omdat ik niet heb gezien hoe slecht het met je ging. Omdat ik zelf ook toneelstukjes opvoerde heb ik altijd gedacht dat ik er bij een ander zó doorheen zou prikken, dit is niet het geval gebleken en dat neem ik mezelf kwalijk.

Ik weet dat je nu aan het huilen bent, je laat je tranen de vrije loop. Ik ben blij dat je blind kunt typen, want je zal wel weinig kunnen zien. Ik heb het gevoel dat we moeten blijven praten. Ik denk dat als we nu stoppen met praten dat het er bij jou niet meer uitkomt. En ik zeg het ook.

Praat met me.

Je zegt dat het je spijt. En ik zeg op mijn beurt dat dat niet nodig is. Ik weet wat het is, ik weet hoe je je voelt.

Ik dacht dat ik eraf was, na al die jaren. Maar ik voel me zo slecht, dat ik geen andere uitweg meer zag dan mezelf pijn te doen. Ik ben zo teleurgesteld in mezelf, en zo boos op mezelf en ik vind mezelf zo lelijk. Er kwam zoveel boven. Ik had er geen controle meer over, nergens over. En ik wilde de controle terug.

Ik slik. Het doet zo'n zeer een ander over automutilatie te horen praten. Ik wil zeggen dat ze niet teleurgesteld hoeft te zijn in zichzelf, dat ze zo mooi en zo lief is, dat ze een prachtmens is, dat automutilatie geen uitweg is, dat ze altijd naar me toe kan komen als er wat is, dat ik er altijd voor haar zal zijn. De woorden die ik zelf zovaak te horen kreeg. In plaats van juist dat te zeggen, zeg ik iets anders.

Het is goed.