[677] Pain.

Af en toe heb ik er gewoon genoeg van.
Geen zin meer in al die pijn, nog altijd zonder reden.
Bij ieder ziekenhuisbezoek hetzelfde te horen gekregen.

"Sorry, maar er is echt niets mis met je.."

Nee, dat zal wel.
Ondertussen lig ik uren te huilen van de pijn.
Kan ik niet functioneren/leven zonder pijnstillers met morfine.

Pijnstillers die de binnenkant van mijn lichaam langzaam kapot maken.
Maagtabletten heb ik nodig zodat ik mijn eten er niet weer uit gooi.
Als ik al eten naar binnen krijg dan.

En dan neem ik die pijnstillers, ga ik gezellig een dagje winkelen.
Nog steeds verga ik van de pijn daarna, terwijl ik ook ziek ben van de morfine.
Lig soms met erge stuiptrekkingen in bed, kan ik niets doen.

Ik wil die klotetroep niet nemen, maar ik kan niet anders..
Zonder ga ik kapot, met ga ik net zo goed kapot.




Ik vraag me af wat er nu eigenlijk van mij moet worden..
Een mislukt persoon die [zo goed als] niets kan.
Het enige wat ik bijna zeker weet, is dat ik nooit van de pijn af zal komen.
De afgelopen ongeveer 5 jaar, sinds het begon, is mijn leven zoveel verpest.

Ik moet er maar mee leren omgaan, mee leren leven, simpel genoeg.
Dat werd en wordt me door bijna iedereen gezegd.
Maar weetje, ik kan dat gewoon niet zomaar, oké?

In al die tijd, is er 1 persoon geweest die me vroeg of ik iemand had met wie ik erover kon praten.
Een jongen die meeliep bij 1 van mijn fysiotherapeuten.
En ik wil dat zó graag, maar ik durf gewoon niet meer..
Omdat ik altijd de reactie kreeg/krijg dat ik me eens niet zo moet aanstellen.

Als ze toch eens wisten dat ik soms liever dood ben dan dit.
Er komt soms geen eind aan, de uren lijken wel weken, maanden te zijn uiteindelijk.
Doodziek van de pijn, alleen maar huilen en heen en weer rollen.
Nergens meer aan kunnen denken, alleen aan de pijn.

Ja, dan ga je rare dingen denken, alles om maar van de pijn af te zijn.
Ja, ik heb weleens geprobeerd om mezelf bewusteloos te krijgen door teveel bloed te verliezen.
De littekens zal ik altijd bij me dragen, op m'n linkerpols.
Ik weet dat ik het zo weer zou proberen als de pijn te erg wordt.



En soms wil ik niet eens wachten tot de pijn weer komt.



I just feel so broken..