A haunted past.

Op aanraden van een zeer goede vriendin ga ik dan toch eindelijk eens over mijn verleden met pesten schrijven... So here it goes:

Mijn verhaal begint redelijk wat jaren terug... Op de basis school al namelijk. Daar ging ik altijd i.p.v. overblijven naar een vriendin van mijn moeder want haar kind zat toch ook bij mij in de klas dus was dat makkelijker aangezien mijn ouders fulltime werkte. Na een tijd vroeg die vriendin daar geld voor wat mijn moeder dus belachelijk vond, dus werd dat stop gezet. Daar was die vriendin blijkbaar door beledigd en hier begint al het gezeur... En dit was dus al in groep 2 (belachelijk he?)

Vanaf dat moment begonnen de kinderen (haar zoon en zijn kleine zusje, had ook nog een oudere zus maar die deed op dat moment nog niets) mij te plagen en leugens over mij te verspreiden. Zo had ik blijkbaar speelgoed van andere kinderen gestolen, wat nooit waar was want ik deelde juist alles met iedereen, ook met hun. Daarna ging het over op andere kinderen tegen mij te zetten waardoor ik buitengesloten werd door alle jongens en veel van de meisjes, uiteindelijk had ik in de klas nog maar 4 vrienden over i.p.v. bijna alle 26 kinderen.

Tot het in groep 3 beter leek te worden, want de kinderen werden door hun ouders overgeplaatst naar een andere school! Helaas was dit niet het geval, de zoon zijn beste vriend nam namelijk het stuur over in het getreiter (nota bene mijn eigen achterneef) en zo werd het steeds maar erger en erger.

Aan het einde van groep 3 werd het nog erger, namelijk dat het hele gezin (waar alles mee begon) op onze galerij kwam wonen, 3 deuren verder. En waar ik met een groep van zeker 20 kinderen altijd in de wijk speelde werd dus ook van alles geroddeld, precies dezelfde dingen als op school, en hield ik uiteindelijk nog 5 vrienden over en werd ik met de dood bedreigd door de moeder (ja als je een beetje rekent kom je eruit dat ik tussen de 6 en 7 jaar geweest moet zijn) waardoor ik dus niet meer alleen langs de normale uitgang naar buiten durfde te gaan, alleen maar via de noodtrap. Uiteindelijk deed het hele gezin mee met de bedreigingen. Vanaf dit moment was ik ook niet meer de gezellige jongen uit de buurt maar zeer terug gehouden en stil.

In groep 4 ben ik even naar een andere school gegaan om uit te sleur te komen maar het ging hier te snel voor mij en dus ben ik na 3 maanden weer gedwongen door mijn ouders terug te gaan.

Groep 6 kwam dan eindelijk de verlossing voor mij, in de zomervakantie zijn we verhuisd naar een nieuwe wijk waar het een stuk leuker was, ik had hier al heel snel nieuwe vrienden en hier werd ik weer een beetje mijzelf... Maar ik zat nog steeds op die school.. halverwege het jaar kwam uiteindelijk het verlossende nieuws, ik ging naar een nieuwe school! En dit was geweldig!
Het tempo lag hier iets hoger en het pestbeleid was hier uitstekend! Ik heb hier inderdaad tot groep 8 gezeten en mijn cijfers waren flink vooruit gegaan!!! Ik haalde zelfs 525 voor mijn cito toets wat eigenlijk niet verwacht werd van mij.

Maar ... toen kwam de middelbare school en ik was hier als de dood voor, er werd mij aangeraden om HAVO te doen maar werd altijd zo gepest dat ik dacht dat ik dit niet aan kon, dus ben ik kader gaan doen (twee niveaus lager) En dat ik daar als de dood voor was, was blijkbaar een voorbode want ik kwam bij diezelfde achterneef in de klas die alles had overgenomen plus een andere jongen die fijn mee deed en een meid die ook graag mee ging. Dus die vertelde alles aan mijn nieuwe klas waardoor ik weer in een hel kwam en toen kwam ook mijn reputatie dat ik snel huilde, ik kon er niets aan doen maar het gebeurde gewoon. Maar ik hield maar in mijn achterhoofd dat dit maar 4 jaar was en geen 8.

In de eerste en tweede jaar had ik dan ook geen echte vrienden, ene moment praatte ze wel met mij het andere moment deden ze gewoon weer mee met de rest, ben bij gym dan ook flink voor lul gezet een aantal keer waar ik zelfs voor bij de directeur geroepen werd om te vragen wat er nou gebeurde, hoe het met mij ging en wie het gedaan had, maar ik heb nooit iemand verlinkt om maar zo te zeggen.

Toen werden in de derde klas alle klassen om gegooid en ik ging autotechniek doen want dat leek mij wel leuk ik was altijd al gek op auto's. En het beste was, de irritantste jongens waren van plan metaal te gaan doen. En dit was uiteindelijk ook zo! Alleen hield de ellende niet op, omdat de klas zo klein was werd deze tijdens de theorie lessen samen gevoegd met een andere techniek klas, de metaal klas.. maar deze klas was niet zo erg als de klassen waar ik tot nu toe in had gezeten zelfs niet als de basisschool, nee, deze klas was erger.
In deze klas werd er niet meer alleen gescholden en gelachen omdat ik zo snel moest huilen, nu werd ik geslagen, in elkaar geslagen door een hele groep, bedreigd door meerdere dat ik niemand mocht verlinken (wat ik ook nooit heb gedaan) en uiteindelijk omdat iemand dacht dat ik hem toch had verlinkt bedreigd met een "bang bang" (hou niet van het woord dus dan maar het geluid ervan) wat mij zeker bang heeft gemaakt en wat mij er toe heeft gezet om dingen te doen waardoor ik nu twee littekens heb op mijn onderarmen.. Ik was er klaar mee.. op 15 jarige leeftijd al.
Maar alles werd opzij gezet want, in de vierde klas .. vlak na de helft van het schooljaar .. kreeg ik te horen dat mijn ouders zouden gaan scheiden en dit zag ik nooit aan komen... Hier heb ik het ook behoorlijk zwaar mee gehad maar dit was uiteindelijk niet zo erg als al mijn schooljaren dus dit kon ik makkelijk verwerken. Uiteindelijk was ik mij zo gaan aan passen dat ik tot op de dag van vandaag moeite heb om mijn verdriet te laten zien, en huilen kan ik bijna niet meer, zelfs niet toen mijn opa overleed.

Maar ik heb daar mijn diploma gehaald .. net aan (wat eigenlijk makkelijk had moeten zijn, maar ja had er niet al te veel zin meer in) en ik ben door gegaan met leren.

Hierna heb ik autoschade techniek gedaan, dit ging goed maar voelde mij hier niet mijzelf. Toen ben ik sport en beweging gaan doen op mijn 18e en hier ben ik weer mijzelf geworden omdat ik in een klas kwam die mij hielp om mijzelf te zijn en ik kreeg zowaar vrienden in deze klas!

Vanaf dat moment heb ik besloten om mij niet meer te laten veranderen in die terughoudende en stille jongen die zich op de achtergrond houd en om mij hier aan te herinneren heb ik een feniks tatoeage want ik denk dat ik weer ben herrezen uit mijn verdriet om weer een nieuw leven te beginnen.

Op dit moment doet het nog steeds pijn om aan dit alles terug te denken, ook als ik er met iemand over praat doet het nog pijn. Maar ik weet wel dat ik nu sterker ben, en me niet meer op me kop laat zitten door anderen. Het doet mij dan ook goed om te weten dat me achterneef opeens normaal gedag zegt en soms vraagt hoe het gaat als ik hem zie waarop ik het zeer kort hou en gewoon weg loop met een lach zonder het terug te vragen, want het boeit me simpel weg niet

Zo heb ik nu een onwijs goede band met een vriendin, die ik ook wel pijn heb gedaan door stomme acties van mij, maar ik ben zo onwijs blij dat we weer contact hebben. En zij heeft mij ertoe gezet om dit toch uit te schrijven en het voelt inderdaad wel goed, al is het moeilijk.

Ik heb nu vrienden waar ik niet bang ben mijzelf te zijn, die mij accepteren zoals ik ben en waar ik onwijs veel lol mee kan hebben!
Ik ben blij met wie ik nu ben en wie ik om mij heen heb. Met name die vriendin (K.) ook al is het contact sinds kort weer terug.

Bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie ook alles doen tegen pesten, want het heeft mijn leven behoorlijk moeilijk gemaakt soms.

Groetjes, Aisling.