A piece of me...

Is er een plekje waar ik thuis kan komen? Een plekje waar ik even aan niets hoef te denken? Waar kan ik terecht met de weet dat ik niet uitgelachen wordt? Waar ik alles kan vertellen wat mij dwars zit? Is dit dat ene plekje?

Mijn onzekerheid begint de overhand te krijgen. Woorden blijven in mijn keel hangen, gedachtes worden niet uitgesproken.
Hopend dat mijn blik niets verraad ga ik door het leven. Bij andere hou ik me vrolijk. Lach en keet, loop nooit alleen… bang dat het gevoel dan boven komt. Ik verschuil me in mijn werk en sport. Zoek mensen op die mij alles even kunnen laten vergeten. Wetend dat ze maar even deel uit zullen maken van mijn leven. Maar de mensen die ik vertrouw, daar hou ik me aan vast. Ik weet dat ze er altijd voor me zullen zijn, hoe slecht het ook met me zal gaan. Bij hun kan ik op bed liggen, niets doen, de tranen laten lopen als het moet. Wetend dat ze niet over me zullen oordelen. Als ik alleen ben, bekruipt een angst me. Wat doen ze nu? Wat zeggen ze over me? Wie zou me het hardste uitlachen? Een onzekerheid die me tot de dood zal leiden…