Aanranding
Vandaag voor het eerst sinds de aanranding zelf met iemand er over gepraat. Dat kwam wel even binnen. Ik heb op dat moment alles geblokt uit mijn gedachten. Het begint nu steeds meer binnen te komen. Ik voel me zo schuldig. Ik voel me dom omdat ik met hem mee ben gegaan. Ik voel me dom omdat ik hem geloofde. Ik voel me dom omdat ik hem niet heb geslagen of getrapt. Ik heb het gevoel dat het allemaal mijn schuld is. En dat heb ik nu voor het eerst in het echt verteld. Ik kreeg de reactie dat dit soort dingen nooit de schuld van het slachtoffer zijn.
Ik heb ook over mijn nachtmerries over hem verteld en dat ik er sinds kort echt elke dag aan denk. Ook dat ik niet meer durf af te spreken met jongens omdat ik niet meer weet wie ik kan vertrouwen en wie niet. Ik ben bang om alleen te zijn met jongens. Of ik ze nou al jaren ken of net heb ontmoet.
Mijn therapeut zei dat ik een trauma heb. Dat heb ik nooit echt zo beseft. Ik dacht altijd dat ik het gewoon niet zo goed kon verwerken. Nou weet ik niet zo goed of dat hetzelfde is of niet. Volgende week weer een afspraak om te kijken hoe we het gaan behandelen
Kusjes
ItsJustMe1, vrouw, 27 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende