Accepteren dat ik hulp nodig heb en hulp verdien

Het is gewoon erg.

En het lastige is dus. Mijn situatie is lang niet zo erg als wat sommige mensen hebben. Kinderen die verhongeren. Die regelmatig fysiek misbruik en slaag krijgen.

Mijn problemen met mijn moeder waren sluipend. Indirect.

Vergeleken met mensen met gezonde families is mijn situatie merkbaar. Erg.

Dus meestal had ik vrienden met ergere familiesituaties. Mijn empathie compenseerde dat we niet even erg waren.

Mijn moeder gaslightete me dat ik me tegen dr gedroeg zoals ik me gedroeg als kind omdat ik mezelf te veel inleefde in mijn vrienden.

Dat ik problemenen creeerde/verzon die tussen mij en haar niet bestaan omdat ik me zo inleefde in mijn vrienden.

Maar nu blijkt dat bullshit.

Ik reageerde emotioneel en extreem omdat ik een puber was, een puber met misschien wel onbehandelde ADHD. En sowieso depressie.

Niet omdat ik illusies had over wat mijn moeder deed.

Ze denkt dat ik me gedroeg alsof ze me elke dag sloeg, wanneer ze haar hand verhief en ik helemaal ineen dook.

Ze werd kwaad op me toen mijn lichaam puur menselijke reacties had op het feit dat een ander wezen of ding haar pijn had gedaan.

1) Omdat dat haar confronteerde met wat ze had gedaan. 2) omdat ze bang was dat iemand mij weg zou nemem van de kinderbescherming en dat allochtoonse mensen daar een benadeelde positie hebben door vooroordelen, heksenjachten in Noorwegen, zoiets.

Die reacties die ik had door meppen, door worstelingen met elkaar toen ik eenmaal genoeg kracht had om tegen te werken, door geschreeuw, door dingen gooien en kapotgooien wanneer ik niet naar haar luisterde en zij bang was dat ik met slechte mensen omging ofzo.

Dat was niet dagelijks, noch wekelijks, maar DAT het gebeurde was al erg genoeg. (Oke toen ik puberde was het schreeuwen wel dagelijks geloof ik. Maar meppen was niet vaak. Zeker niet meer als volwassene. Maar het is al erg dat het gebeurt.)

Uiteindelijk heb ik aan de meppen, geloof ik, geen trauma's over. Maar mijn angstresponsen zijn echt. Ze zijn echt. Ik ben veilig maar er zijn redenen waarom ik zo reageer.

En de manipulatie is ook echt.

Ik ben echt goed trouwens in mensen helpen tkegeven dat ze slecht gedrag vertonen. lol.

Ik deed dat bij mijn vriendinnetje als kind die aan mij toegaf dat ze goed was in liegen. (Was een toxic friendship en ik zat op dr knopjes te duwen om voor mezelf te bewijzen dat ik de vriendschap moest afkappen, dat ik te veel kansen had gegeven.)

En laatst bij mijn moeder.

Eindelijk na jaren.

In een boze bui zei ik "Alleen omdat jij een agenda met mij hebt en mij richtingen op wilt duwen, betekent niet dat iedereen dat doet!"

en toen zei ze "jawel, iedereen doet dat"

ze gaf toe dat ze me manipuleerde en vindt dat ze daar een alleenrecht op heeft.