Adrelinejunkie

Ik mis het theaterspelen. Het sparren, het samen spelen en samen naar een mooi toneelstuk werken.
Het schreeuwen, het stampen met je voeten.
De fysieke inspanning. Het associëren.
Het voelt alsof ik levend begraven ben.
Theater is expressie.
Ik kan er mezelf in kwijt.


Het is al de 2e keer dat ik me zo voel.
Denk dat mijn focus theater moet zijn. Dat ik iets moet gaan bedenken wat ik zelf neer kan zetten en dragen zonder persé een groep.
Heel erg vervelend als een groep van alles mankeert en je niet op ze kan rekenen.
Dit wil ik niet meer.
Ik wil niet meer investeren in mensen die niet mee kunnen komen of tegenspraak hebben.
Geen behoefte aan.


Mezelf neerzetten of tentoonstellen of kwetsbaar opstellen is geen enkel probleem.
Zo gek ben ik wel om reacties uit te lokken of mensen hun aandacht trekken.
Kan ook geen betere uitdaging bedenken. De spanning en angst die door je lijf giert wanneer je iets neer moet zetten.
Of je nou op social media mensen tot waanzin drijft en diezelfde mensen expres blijven terug komen om je shit te lezen en boos te worden en bij Dex of Elja gaan klagen dat dit allemaal niet kan.
A rush is a rush!


De spanning giert door mijn lijf. Ik ben een adrelinejunkie denk ik zo.
Als er geen weerstand, tegenstand of stress is dan ga ik me vervelen.


Social media alleen is niet genoeg. Die tijdperk is voorbij.
Ik haal er geen voldoening meer uit.
Nu even in real life dingen op mijn hals halen.
En ik mis theater want daar kan ik alles in kwijt.
Eigenlijk wil ik mezelf presenteren of het nou theater is of kaartleggingen.
Face 2 face, interactie, sparren, de uitdaging opzoeken etc.
Daar wil ik in mijn eentje naar toe.
Het kriebelt al een tijdje. Tis slechts een kwestie van tijd voordat ik tot actie overga.
sneaky
06 mei 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Artistiek
Artistiek, vrouw, 6 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende