Afrika deel 2

3-07-09
Moe. Voldaan. Al die indrukken, maar wel vet! Beter dan niks zitten doen hier.
We hebben bijna een routine ontwikkeld. Hekken open en dicht, naar de “ kluis” rennen waar we onze portemonnee en zooi ingooien en onze laptops uithalen. Muziek aan, drinken pakken, op de bank ploffen en typen maar. Onze hoofden leeg maken. Proberen alles te onthouden en hier zo snel mogelijk neer te schrijven.
Net met auto naar het centrumcentrum van Kaapstad. Ik heb me door onze grote vriend Eugene (intership student die loopt bij Jilene maar meestal als onze persoonlijke gids wordt meegestuurd) laten vertellen dat Cape Town en Western Cape hetzelfde zijn. Bijna dan. Hoe dan ook, het deel vlak onder de tafelberg is het deel waar NICRO zit voor Pieter. Die nu ook dus ook zijn stage rond heeft eindelijk! En er zin in heeft.
Op de weg daarheen (45 min.) reden we langs vele wijken een beelden. Aan de ene kant van weg zie je dan krottenwijken terwijl letterlijk aan de andere kant van de weg een dure wijk ligt vol pracht en praal. Aan de ene kant een dure golfbaan en aan de andere kant golfplaten huisjes met overal rotzooi. Vrij bizar.

Deel 2 (’s avonds)
Zo, na een uur klaverjassen is het tijd voor ons beide om weer verder te typen!
Vandaag waren we dus na veel 5 en 6en eindelijk naar mijn stageplek gegaan en naar NICRO. Aangezien we gisteren om half 5 niemand meer aan het werk konden vinden hadden we besloten vanochtend maar op de bonnefooi het ziekenhuis in te lopen en daar Mrs. Jonshon te vinden. Al grappend lopen we er heen dat ze zo toch te horen krijgen “ kom over twee uur maar terug, alrighttt?”. 11 verdiepingen hoger treffen we Eugene achter haar bureau die tussen twee twee vingers in zijn neus ons kan vertellen dat Mrs. Jonshon vandaag een vrije dag had. En nee, ze had geen plannen achtergelaten.
Oh.
Philip dan maar proberen te bereiken. Die blijkt wel in zijn kantoor te vinden te zijn, al is het ietwats verstooit, en wanneer hij ons ziet is het eerste wat hij zegt “ By now you should have completed your second meeting”. Ohoh. Pieter kijkt not so pleased. Ik vind het eerder grappig. Die Afrikanen ook, krijg je dat. Hoe dan ook, hij was nu net opnieuw contact aan het leggen met NICRO wanneer we dan wel terecht konden. Kwart voor 3 bleek. De chaffeur word erbij geroepen, Eugene idem. We moeten allemaal elkaas gezicht gezien hebben vind hij zodat we elkaar niet weer mis zullen lopen, en there we go. Op naar mijn stageplek.
De chauffeur vraagt ons in de auto vrolijk of wij toevallig ook moslims in ons land hebben. En zo ja, of we dan ook somaliers hebben. Waarna ik tussen neus en lippen naar Pieter fluister dat 97% van die vrouwen besneden zijn. Maar alles zachtjes natuurlijk want die verdomde Afrikanen kunnen ons maar al te goed volgen. En wij hen natuurlijk. Erg grappig om hun tijdschrift te lezen (het lijkt eerlijk gezegd een nogal debiele vorm van Nederlands. Maar he dat mag ik natuurlijk weer niet zeggen van onze linkse Pieter). Hoe dan ook. We waren dus op weg naar mijn the day clinic.
We zien wat gebouwen, een parkeerplaats en een bordje “ maternity unit” waar het dan wel zal zijn.. hopen we. Hoop ik. Ik had natuurlijk geen naam van een contact persoon en was zo gemakkelijk aan te nemen dat Philip hun had geinformeerd over mijn komst.
Not.
Als we naar binnen lopen komen we in een leguber ogende gang terecht met aan beide kanten een hele rij mensen die zitten te wachten.. op wat eigenlijk? Later krijg ik te horen dat dit het eindpunt is van de zorg die ze bieden. Deze mensen zitten in de rij voor de apotheek om hun medicatie te halen en naar huis te kunnen.
Na random wat mensen te hebben aangesproken worden we geleid naar een kantoortje van de hoofddokter. Waar deze man wordt vertelt dat ik de “ verwachte studente uit Nederland” ben. Helaas toch niet zo verwacht dat deze man er ook maar iets vanaf weet. Of de andere twee stafhoofden. Wat fijn weer. Desalniettemin wil hij me wel te woord staan en me een korte rondleiding geven, op voorwaarde dat ik mijn contactpersoon zou vragen of ze hen in het vervolg wil informeren voordat hij het de volgende keer op BBC moet horen dat ze een nieuwe stagiaire krijgen. Grapjas
Eerst verteld hij beknopt hoe de clinic in elkaat zit. Helaas moet ik bekennen dat ik daarvan maar de helft heb meegekregen aangezien hij en heel erg zacht praten (waar het mijn gehoorgangen aan gevoeligheid ontbreekt) en zijn accent zo zwaar was dat ik vele woorden meer moest gokken dan dat ik daadwerkelijk verstond waar hij het over had. Ik blijf maar gewoon braaf knikken want elke twee woorden “ Hè” te roepen zullen ze hier ook wel als onbeleefd beschouwen. Daarna de rondleiding. We komen langs de wachtkamer, de traumakamer, beademingskamer voor chronisch zieken COPD en astma patienten, onderzoekskamer voor prenataal onderzoek (cervix onderzoek), gipskamer, prikkamer (voor bloedonderzoek en HIVtest), ontsmettingskamer voor oppervlakkige en diepe wonden, kamer waar fysio (voor revalidate na een herseninfract bv) en psycholoog zich in schuil houden en dan de apotheek wat dus het eindpunt van de hele clinic is. Daarnaast bevinden zich ook daar de tandarts (die vooral ’s avonds druk is, aan vaste patienten doen ze daar niet, alleen mensen die in de day clinic komen met zon rottende geur uit hun mond worden doorverwezen naar de tandarts, waar ze kennelijk ’s avonds na hun werk pas aan toe komen) en de maternity unit waar het allemaal mee begon. Dit zijn twee op zichzelf draaiende afdelingen. In het town ship zelf zijn er ook nog een aantal kleine clinicjes wat te vergelijken is met een huisarts. Kleine kinderen tussen 2 en 5 met ziekteverschijnselen worden daar behandelen en er word voorlichting gegeven evenals postnataal onderzoek. Een soort consultatiebureau eigenlijk.
De traumakamer was ronduit schokkend. De kamer verwijst ook letterlijk naar 1 kamer waar vier bedden in staan + nursing station en naast elk bed zie je een verroeste kolom staan (zuurstoffles), een kastje wat zowel de defibrilator als ECG machine is, en last but nog least een kastje vol nuttige dingen. Zoals medicijnen, instrumenten en een shitload aan stof. Ik vraag me toch af hoe ze dat doen.” Oh meneer uw blindedarm moet eruit, laat mij even het stof van dit mesje af blazen en ready to go!” Zou toch moeilijk gaan. Maar goed. Het ligt er, wie weet alleen voor de vorm. Ondertussen liggen deze medicijnen + spuiten out in the open zodat elke gek met een kleurtje ze zou kunnen pakken en zichzelf een overdosis insuline kan geven in de veronderstelling dat men daar vast wel beter van wordt.
Al met al. Fantastisch! Ik krijg de kans om nu echt afrika te zien. Westerse ziekenhuizen ken ik al, ik wil eens wat anders.
Bij NICRO verteld Eugene mij nadat Pieter ons gedumpt heeft voor de gaylord dat hij momenteel geen vriendin heeft want die kosten zoveel tijd. Daarnaast vind hij het uiterts amusant dat Pieter bij ons valt in de categorie kleine man (aangezien Eugene zelf 1.65 is en 23 jaar oud) en dat ik zo groot (en jong) ben.