Afrika stage

07-07-09
Jezus wat heb ik het gehad met dat opgesloten gevoel. Niet te geloven echt. Voor alle ramen zit een hekwerk (waarvan wij de sleutel niet hebben) en waardoor ik dus ook niet de deuren naar de “ tuin” open kan doen zodat er nog een sprankje zonlicht binnen komt. Vandaag was het echt heerlijk weer, 25 graden, strakblauwe lucht, maar ik kan gewoonweg nergens heen! Ik heb me dus naar dat zwembad hier laten leiden maar wat bleek, het was dicht, omdat het winter was. Winter?! WINTER?! Ze weten hier niet wat winter is joh, echt gooi dat zwembad eens heel snel open, het is warm en zonnig! Wij liggen met 18 graden en half bewolkt al in de krommerijn om bruin te worden.
Daarnaast bleek vandaag ineens dat de wasservice toch niet zo chill was als ze lieten voorkomen aangezien ze gewoonweg onze was niet willen accepteren, ze wassen alleen de kleding + beddengoed van patienten en wij konden oprotten. Ook fijn. Dat wordt dus wasmiddel kopen en dan in het bad wassen waarna we het over stoelen moeten leggen aangezien hier nergens een droogrekje is. Of een dweil, of een stofzuiger, of schone handdoeken, of ander beddengoed/ extra dekens. We hebben zelf maar scherpe messen aangeschaft zodat we in ieder geval groentes kunnen snijden, een blikopener ook maar. Er zou een schoonmaakservice zijn die eens per week komen schoonmaken, maar ik heb ze nog niet voorbij zien komen! Moet ik ook weer achteraan morgen dus. Aangezien iedereen hier om 4 uur naar huis gaat is er nu niemand te bereiken. Om gek van te worden!
Vandaag had ik mijn tweede werkdag in de dayclinic en ik had de chauffeur al verteld dat hij me maar gewoon om 8 uur op moest halen in plaats van half 8, kwam ik daar aan rond kwart over 8 was de hele clinic uitgestorven!! Echt alle patienten die normaal in de gang staan waren weg, de hele traumakamer was uitgestorven, nergens een dokter te bekennen. Godverdegodver. Daar ging mijn goeie zin voor vandaag. Ik heb een half uur rondgeslenterd en ben toen maar koffie gaan leuten waarna ik naar rontgen’ afdeling’ ben gelopen (alsin een kamer + een hok waarin je eigenlijk grotendeels staat) om me daar bij de mensen te voegen om te zien hoe ze hier rontgenfoto’s maken. Mijn enige vermaak. Wat uiteindelijk eigenlijk best goed uitpakte! Er was een vrouw in het speciaal waar ik bijna 2 uur non stop mee heb staan kletsen over hoe het ziekenhuis hier in elkaar zit etc. Toch wel boeiend om te horen! Je hebt dus primary, secondary en tertairy(ziekenhuis zoals wij het kennen) help clinics. En je komt niet van de een naar de ander zonder dat je een doorverwijs brief hebt gehad van een arts daar. De primary clinics worden gerund door verpleegkundige, de secondary clinics (waarvan de dayclinic waar ik nu zit een voorbeeld van is) hebben vaak 3 dokters in dienst en wat co assistenten + een heleboel verpleegkundigen en dan heb je dus de ziekenhuizen waar alle doktoren verder werken. Alle medical students hier zijn verplicht om een jaar communicyservice te verrichten (wat dus inhoud dat je werkt in een secondary clinic), waar ze overigens heel erg verontwaardigd over zijn. Ze vinden het heel oneerlijk dat alleen zij dat moeten doen maar de advocaten en ingeniers en noem maar op niet verplicht zijn (ookal zullen zij naar hun opleiding voltooit te hebben net zo goed vertrekken naar het buitenland). Dan heb je nog het verschil tussen private hospital en community hospital In een prive ziekenhuis verdient een arts voor een nacht werk al gauw tussen de 300 a 400 euro per nacht, terwijl een arts in een openbaar ziekenhuis voor een maand werk 1000 euro krijgt betaald. Echt een heel erg groot verschil dus!
Na mijn bezoekje aan Rontgen liep ik een co assistent tegen het lijf ( Hedwig Hartog, ze voegde er nog aan toe: Ik geloof dat dit een nederlandse naam is) die ook geen reet te doen had en zij besloot me mee te nemen naar de kraamafdeling. Superleuk dus! Ik was zelf niet assertief genoeg om er zomaar naar binnen te stappen en mezelf te introduceren dus dit kwam me goed uit. En je stapt weer een totaal andere wereld in. Twee kamers bevat de kliniek, met in totaal 7 bedden. 5 bedden waar vrouwen in komen te liggen vanaf 3 cm ontsluiting tot vlak voor de bevalling, de 6 uur na de bevalling worden hier ook doorgebracht. Daarnaast zijn er twee bedden beschikbaar voor vrouwen die daadwerkelijk aan het bevallen zijn en deze bevinden zich in de kamer ernaast met een paar emmers water en wat andere (eenvoudige) instrumenten. Vandaag lagen er 3 vrouwen waarvan er eentje net haar kindje had gekregen en de andere twee liepen ongeveer gelijk op qua vordering van de weeen etc. Na een tijdje viel me op dat de vrouw die net bevallen was steeds als ze op het bed ging zitten keurig op een kleedje ging zitten. Wat bleek, aan maandverband doen ze hier niet, de vrouwen moeten gewoon in hun pyjama daar rondlopen terwijl ze dus bloed blijven lekken wat ze dan opvangen in hun pyjamabroek en als ze op bed zitten op het matje. De opgedroogde bloedvlekken op de gordijnen zijn ook geen prettig aangezicht moet ik zeggen en van het begrip privacy hebben ze nog nooit gehoord. Cervix onderzoek wordt gedaan met half open gordijnen terwijl er (mannelijke) bewakers in en uit wandelen en er een filmploeg aan de slag is.
Er is een bedrijf in Zuid Afrika wat zich nu heeft toegelegd op het ontwikkelen van apparatuur die niet afhankelijk is van elektriciteit, makkelijk draagbaar is en tegen een stootje kan. Tot nu toe hebben ze twee apparaten ontwikkeld (eentje voor de hartslag/zuurstoflevel bepalen en eentje voor het luisteren naar de hartslag van de foetus) Beide zijn handgrootte en op te laden via een handel die je een minuut om en om moet draaien. Daarna zal het werken voor ongeveer 5 minuten. Waarneer je het apparaat oplaad via een stopcontact zal het voor enkele uren mee gaan en het kan ook opgeladen worden via de sigaretontsteker in de auto. Erg handig dus! In dit ziekenhuis beschikken ze nog over electriciteit (maar niet zulke ontwikkelde apparatuur overigens) maar zeker in de bushbush is dit nogal welkom. Ze hebben al organisaties benaderd die zeer geintresseerd zijn en het plan is nu om elke kliniek in een derde wereld land deze apparatuur aan te bieden tegen een prijs die te betalen is voor iedereen. Dit willen ze dan bereiken door de fabriek in India te zetten zodat de kosten worden gedrukt, daarna zal er een hoop subsidie bij worden gegeven. Vandaag was er (onwijs lekkere) jongen uit Denemarken die speciaal naar Kaapstad was gevlogen om een promotiefilmpje te maken hiervoor. Ik heb wat intressant met deze (gewichtig doende) mannen staan kletsen en gekeken hoe ze hun film maakte. Naderhand waren de 3 mannen (een arts, een gepensioneerde arts en een ingenier) aan het napraten en de kraamkliniek aan het bewonderen. Luidruchtig grappen makend over hoe dit toch veel dichter bij de natuur staat dan hoe vrouwen tegenwoordig bevallen in het ziekenhuis. Vastgeketend aan honderd verschillende apparaten terwijl ze half verdooft zijn en alle faciliteiten tot hun beschikking hebben. Nee, zo, out in the open, gewoon geen gezeik maar huppake bevallen zoals het ooit bedoeld was. Dat was toch eens wat vonden ze.
Hedwig en de verpleegkundigen keken een beetje bedrukt maar hielden allemaal hun mond waarna ik me in het gesprek mengden. “ Ja hallo heren, het doet wel pijn!”
Nadat ze even stil vielen begonnen ze te bulderen van het lachen en gaven ze me groot gelijk dat het ook wel heel makkelijk is voor een man zoiets te beweren.
En zo is het maar net.
Het aantal schokkende verhalen wat ik hoor over de situatie in kaapstad neemt ook met sprongen toe. De hoeveelheid gangsters zelf in het ziekenhuis zegt natuurlijk al wat, ondertussen durf ik zonder al te schichtig om me heen te kijken voor de gangen te lopen en doe ik net alsof ik een arts ben. Weten zij veel, ik ben blank en zie er westers uit, een arts dus in hun ogen, en dat levert je net genoeg status dat ze niet gelijk iets flikken. Maar dat zegt ook niet alles. Gisteren 2 uur nadat ik was vertrokken is een van de artsen flink in elkaar geslagen door een familie van een patient. De desbetreffende patient was een oude vrouw die al weken ziek thuis lag met een longontsteking. Maandag werd ze pas binnen gebracht maar haar toestand was ondertussen al zo erg dat ze binnen 3 uur is overleden. Toen de arts naar buiten kwam om de familie dit mede te delen werd ze bewerkt door zoons en kleinzoons met het motief dat zij hun moeder/oma hadden vermoord. De arts zit nu thuis met een gezicht wat bond en blauw is + drie gebroken ribben.
Een ander verhaal ging over een man met drie gebroken wervels die naar Tygerberg ziekenhuis werd gestuurd. Daar aangekomen wordt hij voor drie dagen op de gang geparkeerd waar hij al die tijd niet wordt niet gezien door een arts. Na drie dagen besluit zijn familie hem weer mee te nemen om naar een prive ziekenhuis te gaan. Hier is alleen een aanbetaling van 1000 euro vereist wat ze niet bij elkaar konden rapen. De man is overleden.
De verpleegkundigen weten stuk voor stuk hoe het is om een gangster te behandelen waarna er een andere groep binnen komt die van plan zijn het gevecht nog even af te maken en hun klus te klaren. Wat me dan wel opvalt is hoe stevig deze dames in hun schoenen staan. Ze laten niet met zich sollen en ze moeten zich niet zo aanstellen, rechtop staan als je sleutelbeen is gebroken en niet piepen want dan zwaait er wat. Nog verbazingwekkender is dat ze er stuk voor stuk naar luisteren, ze laten hun air varen en je hoort ze bijna denken: ja mama.
Het HIV programma. Een groot issue natuurlijk nu in Afrika. Overal hangen er dan ook posters met teksten die schreeuwen om het laten testen van HIV bij iedere patient die binnen komt. Vandaag nam ik eens de tijd om de posters goed door te lezen en deze zin sprong er toch wel met kop en schouders boven uit
“ Redenen voor een HIVtest:
1) Als je vriend een vrachtwagenchauffeur is voor lange afstanden
2) Als je niet met je vriend/vriendin in een huis woont”
Daaronder hadden ze gelukkig ook nog 10 andere punten geplaatst die neerkwamen op overspelige partners en/of onveilig seks.