Afscheid nemen bestaat niet

Ik haat het om gedag te zeggen. Om iemand uit je leven te moeten zwaaien, ook al is het maar voor even. Ik kocht aardbeienlippenbalsem, maar het maakt geen enkel afscheid zoeter. Enkel mijn lippen.

Tom gaat met zijn familie naar Marokko vannacht, en hij komt pas maandagavond thuis. Ik weet nog niet hoe ik een weekend in mijn eentje ga overleven, maar daar wilde ik het nog even niet over hebben. Ik wilde eerst even bitchen over de manier waarop ik ontnodigd werd voor dit Marokkaanse feestje. Kijk, zijn ouders zijn dit weekend 25 jaar getrouwd. Nou was het al jaren het plan om een groot feest te geven, maar wegens recente wrijvingen binnen de familie van mijn schoonmoeder hebben ze besloten om dit enorme feest toch maar af te blazen. Ik vind het lief van mijn schoonvader, ik weet dat hij wel graag dat feestje had gehad. Hoewel, als zij er niet van kan genieten dan kan hij dat ook niet.

Anyway, in plaats daarvan wilden ze met het gezin wat doen. In de eerste instantie was er een uitnodiging uitgegaan naar alle kinderen (duh) en aanhang (ik en R.) om het samen met hen in Marokko te vieren. Maar toen besloot Joris dat hij R. niet mee wilde. Ik snap het wel een beetje, ze vraagt altijd veel aandacht, en hij was bang dat hij de hele vakantie lang alleen maar haar aan het entertainen zou zijn. (Aan de andere kant: als je dat niet leuk vindt, zoek dan een andere vriendin, want zo is ze nou eenmaal.) Maar goed, toen hij dat zei werd ik dus gelijk ontnodigd.

Nou, begrijp me alstjeblieft niet verkeerd, je doet mij geen plezier met een lang weekend met mijn schoonfamilie in de woestijn. Quite frankly, het komt akelig dicht in de buurt bij mijn idee van de hel op aarde. Maar wat ik niet ok vind is dat ik gewoon ontnodigd werd. Ik bedoel, laat de eer dan gewoon aan mij. Ik was de eerste geweest die gezegd had: 'Ga alstjeblieft met zijn zessen, het is waarschijnlijk de laatste kans die jullie voorlopig krijgen.'

Maar de eer werd niet aan mij gelaten, en ik voel me best wel buitengesloten. Onwelkom. Ik gun hun het plezier, ik was zelf niet meegegaan, maar dit wrijft tooch maar weer pijnlijk in dat ik nooit echt een deel van hun gezin zal uitmaken. Ik zal altijd 'de vriendin van' of in een later stadium wellicht 'de vrouw van' blijven. Als schoondochter ben je nooit een echte dochter, dat realiseer ik me, maar Tom voelt zich wel altijd welkom en geliefd bij mijn ouders. Mijn ouders behandelen hem en mijn broertjes vriendin dan ook als hun eigen kinderen. Dit zouden ze nooit doen.

Dus vandaag kuste ik in de stad Tom vaarwel voor een lang weekend, en ik vroeg mezelf af of ik het wel aankon, dat weekend alleen. Zijn lippen smaakten niet zoet. Ze smaakten naar gemis.

Ook kuste ik Joris en R. Dinsdag vertrekken ze voor een half jaar naar Sint Maarten. Als het kan gaan we ze wel opzoeken hoor, maar we weten nog niet of het kan. En dus zie ik ze wellicht tot ergens in juli niet meer. Het voelde onwerkelijk. Nog steeds eigenlijk, want als Tom en ik een sociaal leven als koppel hebben, dan is dat in negen van de tien gevallen met Joris en R. Ik weet nog steeds niet hoe Tom het in hemelsnaam gaat overleven zonder zijn broertje, maar thank God heeft hij in ieder geval wel nog steeds een baan om hem op de been te houden. Als hij maar hard blijft werken dan zijn die maanden zo om, toch?

Ik kuste Joris eenmaal, want drie keer vindt hij te koud. R. kuste ik wel gewoon drie keer. Wat een onzin, te koud. Ik neem elke kus die ik kan krijgen, het is niet alsof ze morgen de twee missende kussen langs kunnen komen brengen. Lachend, terwijl we ons bekende mensen spel spelen in een restaurant en het personeel ons tot favorieten bestempelt omdat we geen van allen het innerlijke kind willen verliezen. Iets wat - zo realiseerde ik mij laatst - misschien wel juist datgene is wat mij ondanks alles met Joris verbindt.

Ik moest nog vier vaarwels zeggen vandaag. Vier collega's, alle vier gewaardeerd, twee ervan als collega's, twee als iets dat tussen collega's en vrienden inhangt. Het afscheidsdiner was gezellig, maar ik durfde ze niet te kussen, noch een vriendschappelijke knuffel te geven. Er is maar zoveel dat een sociaal onhandig persoon zoals ik aankan op een dag wat betreft vaarwels. Ik heb er morgen waarschijnlijk spijt van, maar ik groette ze alsof ik ze morgen weer zie.

Het deed me aan het afscheid van Nadisha denken, toen ik mijn tranen amper binnen kon houden. Ik hecht me snel aan mensen, en ik kan slecht tegen verandering. Hoe slecht ik ook ben in het onderhouden van contact: bij mij is het nooit 'uit het oog, uit het hart'. Soms word ik midden in de nacht nog wakker van verlangen naar een basisschoolvriendinnetje. Dit klinkt verschrikkelijk dramatisch allemaal, maar het is wel waar.

Ik mis Kit. Ik heb hem al dagen niet gesproken, en ik weet dat dit iets is wat hij snapt. Ik wilde dit weekend eigenlijk naar Celia vluchten, maar ze sms'te me om niet te komen omdat ze tijd voor zichzelf nodig heeft. Net verhuisd, heel andere huisgenoot situatie, ik snap het. Ik snap het echt. Ik wil me ook niet opdringen, maar de vraag dringt zich aan me op: hoe overleef ik mezelf dit weekend?

Waarom? Ik kan al nachten niet slapen, lig elke nacht tot soms wel vier uur wakker. 's Ochtends sleep ik mezelf met veel moeite mijn bed uit, om de dag als een zombier door te brengen, en vervolgens 's avonds ondanks mijn vermoeidheid niet te kunnen slapen. De enige uitzondering op deze regel was toen ik een migraine aanval had die zo heftig was dat ik jammerend op de bank lag met de lichten uit en een kussen over mijn hoofd getrokken. Want licht en geluid deed teveel pijn. Hell, ik kon niet eens normaal kijken, de randen van mijn gezichtsveld vervormden zoals hete lucht dat kan doen met het wegdek van een plattelandsweggetje op een warme zomerdag in Frankrijk. Na zes uur was ik te uitgeput, en kon zelfs ik, insomniac in de maak, slapen.

Nu heb ik valeriaanthee gekocht. De sterkste die ik kon vinden. Mijn laatste aanraking me valeriaan deed me knock-out gaan binnen een kwartier. Ik hoop dat het werkt, ik hoop het zo. Ik wil slapen vannacht, voor een avond niet piekeren en woelen maar gewoon gelijk in een diepe vergetelachtige slaap zakken, om er morgen uitgerust uit te komen.

Ik heb weer een nieuwe plotlijn. Eigenlijk niet nieuw, maar ik realiseer me nu pas dat ik het weg moet schrijven.

Ik wil me van niemand af scheiden.

Afscheid is een rotwoord.