Afsluiten tijdperk

1-10-2018

Ik heb er moeite mee. Afscheid nemen. Een tijdperk afsluiten. Het nooit meer.

Gisteren was het zover. Mijn oud kickbokstrainer gaat na 13 jaar een nieuwe uitdaging aan in Duitsland. Ik ben pas 32 en dit was mijn eerste keer dat ik iets moest afsluiten. 5 jaar lang iedere dag trainen, bloed, zweet en tranen. Veel fijne herinneringen. Altijd het idee gehad om ooit weer terug te gaan, het trainen op te pakken. Zoals het zo vaak gebeurt, voor je uit schuiven en nu is het zover hij stopt er mee. Een tijdperk voorbij.

Sta je dan met de oude garde, de jongens die de sportschool op de kaart hebben gezet. Altijd keihard trainen onder leiding van onze trainen. De trainer en zijn vrouw, dat is de sportschool. Dat is waarom het zo een succes was. Waarom iedereen iedere training 300% inzet toonde, afsloot met een lach. Een tweede huis.

Ik ben 6 jaar niet op deze plek geweest. Het was vreemd om de weg naar de sportschool te rijden, dit keer voor de laatste keer. Vanaf het moment dat ik uit de auto stapte voelde het alsof ik nooit ben weggeweest. Een warm gevoel. Ergens een beetje onwerkelijk dat dit zo een groot deel van mijn leven is geweest. Waar ik zoveel tijd heb doorgebracht. Waar alles in die tijd voor moest wijken. De tijd van Badr, Remy, Peter, Kraus, Spong, Mess, teveel om op te noemen. Toen je uit keek naar de K1 en de K1-max.

Iedereen is ouder geworden, een enkeling is blijven trainen maar de sfeer was zoals vanouds. Ik ben er heen gegaan met mijn oude trainingspartner, mijn grote donkere vriend. Nu nog groter maar dan vooral rond het gebied van de buik. Wat hebben wij elkaar afgetuigd zeg. In eens sta je daar, voor je oude sportschooltje om afscheid te nemen van de trainer en zijn vrouw. Ontvangen met open armen, hoe is het topper? Ben je nog steeds samen met je meisje? Dat is ook al lang he?

Pfff ik heb er echt een beetje moeite mee. Dingen loslaten. Loslaten van een hele fijne tijd. Mijn passie. Sensei en zijn vrouw. Ik besef nu pas hoe uniek die tijd was. Het was 1 grote familie. Iedereen was er iedere dag, dag in dag uit. Af en toe een nieuw gezicht maar vooral 1 harde kern. Elkaar kapot willen maken maar na de training vooral veel plezier. Ons kent ons. Met elkaar naar gala's. Het was fijn.

Hoe ouder ik word hoe meer dit soort momenten zullen ontstaan. Het besef dat als je iets nog heel graag wilt doen je het nu moet doen. Voor je het weet is het te laat. Het besef dat je ook in het heden moet genieten van dat was je doet. Moet beseffen dat het niet vanzelfsprekend is, hoe vanzelfsprekend het ook lijkt.

Het was een mooie tijd. Bedankt Erik.