Afzakbroeken.

Dinsdagochtend. Mijn collega zet mij netjes af bij het adres waar ik vandaag werken mag. Maar ik ben wat te vroeg, heb nog ruim een half uur voor mezelf. Dus ik maak maar een wandelingetje. Zoals elke dinsdag. Maar vandaag is het koud, dus wat sneller dan normaal loop ik richting de Palace Promenade.
'Koud, koud, koud'. Volgens mij zeg ik deze woorden hardop. Aangezien de jongen die plotseling naast mij opduikt me aankijkt alsof-ie bang is dat iemand de hekken van het gekkenhuis open heeft laten staan.Ik haal mijn schouders op. Dat joch zie ik hoogstwaarschijnlijk toch nooit meer terug..

Daar zijn de deuren van het overdekte winkelcentrum. Gelukkig.
Ze zoeven voor me open en algauw word ik omarmt door een weldadige warmte.
Dit is ook het enige positieve want alles is nog dicht en er heerst een bijna doodse stilte.

Eenzaam stap ik stevig voort. Kijk hier en daar in de etalages. Voor zover dat kan, want de meesten zijn hermetisch dicht.
Zal mijn favoriete etalagepop er nog zijn?
Ik sla de hoek om en ja hoor..daar zit ze.
Op een stoeltje alsof ze poepen moet. En met een uitdrukking op het gezichtje waardoor je vermoed dat ze daarbij een moeilijke stoelgang heeft. Elke week neem ik me voor mijn camera mee te nemen om een foto van haar te maken. Het komt er nooit van. Misschien volgende week..

De muziek gaat aan. Waarschijnlijk is het dus rond negenen. Het centrum verkeert nog in kerstsfeer. Inclusief enorme kerstboom. Best gezellig.
De Hema gaat open. Ik zou een broodje kruidenkaas kunnen kopen, maar ik wil niet de eerste klant zijn. Waarom weet ik eigenlijk niet. Het staat zo..gretig?
Wat denk ik toch veel. En raar ook.
Issues, issues. Gaat op mijn leeftijd natuurlijk nooit meer over.

Dan nog maar een rondje.
Niets te beleven. Ben nog steeds moederziel alleen.
Mijn broek zakt af. Grrr. Waardeloos die leggings en treggings en jeggings. Ze blijven nooit fatsoenlijk op je kont hangen.
Maar goed, er is geen hond in de buurt dus ik sjor ongegeneerd de boel weer op de goede plaats.
Maar dan bedenk ik me dat er natuurlijk overal camera's hangen.
Zul je net zien dat ik vandaag vermist raak en dat dit de laatste beelden zijn die ze van me hebben. En dat die oeverloos in de journaals en opsporingsprogramma's worden herhaald ; ik die me broek omhoog hijs..Wat een verschutting.

Ik pieker er nog even over door.
Het zou natuurlijk nog erger zijn als ik in m'n neus..maar nee. Dat doe ik natuurlijk nooit. Vandaag in ieder geval niet. (Toch??)
Van een broodje eten komt het niet meer.
En na het werk kom ik veilig thuis. Daar zit ik nu nog steeds. Dus ik denk dat de kans heel klein is dat ik vandaag nog word ontvoerd. Maar mocht het toch gebeuren dat die beveilingsbeelden worden uitgezonden ; ik kon er niks aan doen.
Het was de schuld van mijn tregging.
06 jan 2015 - bewerkt op 06 jan 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende