Alleen

"Als ik 's morgens wakker word, ben ik altijd meteen aan het denken. Dat gaat zo automatisch. Ik kan er niks aan doen. Maar ik haat denken, tenminste dit denken. Dat ik mijn gedachten niet meer stil kan zetten en dat het in mijn hoofd lijkt te stormen. Op school vinden ze me 'afwezig', thuis 'een echte puber'. Maar waarom snapt niemand dat het zo niet langer kan!

Elke avond weer met tranen naar bed. Elke ochtend weer dat akelige lege gevoel. Op school is iedereen aan het zeuren. Thuis is er steeds ruzie. En niemand, echt niemand houd rekening met mij. Vroeger was alles toch zo makkelijk. Maakte je ruzie om niks, maakte het niet uit welke kleding je droeg of wat je gewicht was. Je kon gewoon jezelf zijn. Niemand die daar problemen mee had. Vroeger had ik nog een echte glimlach op me gezicht. Straalde mijn ogen van vreugde. Kon ik lachen met mijn ouders, leuke dingen beleven met mijn vriendinnen. En nu? Als ik nu in de spiegel kijk. Zie ik een meisje dat probeert te lachen. Waar tranen zich verborgen houden. Geen stralende ogen meer.
Mijn moeder roept me voor het avondeten. Langzaam loop ik de trap af. Bij elke stap die ik zet dreunen er woorden door mijn hoofd. Ik ga aan tafel zitten en eet langzaam mijn eten op. Iedereen verteld over hoe zijn dag is geweest. Ik luister maar half, denkend aan alles wat is gebeurd vandaag.
"En hoe was jou dag, Felyn?", vraagt mijn moeder. "Ging wel." Antwoord ik, en ik stop gauw weer wat eten in mijn mond. "Kan je niet één dag wat meer vertellen? Dit antwoord krijgen we elke keer.", zeurt mijn vader voor de zoveelste keer. "Ik heb gewoon niet zoveel te vertellen.", zeg ik zachtjes, daarna eet iedereen rustig zijn eten op.

Koude stralen komen mijn gezicht tegemoet. M'n haar word nat en plakt aan mijn gezicht vast. Ik ren in de regen op weg naar het bos. Niemand die mij nog tegen kan houden. Ik wil hier weg, gewoon niet meer hier zijn. Alles gaat verkeerd, niemand die zich afvraagt hoe het met mij gaat. Ik probeer mensen te helpen, maar ze negeren me alleen maar.
Ik ren door het bos, op zoek naar het meer. Ik struikel over een boomwortel en val op mijn gezicht. Pijnlijke steken voel ik in mijn hoofd. Bloed stroomt langs mijn gezicht. Ik sta weer op en ren verder.
Bij het meer was ik mijn gezicht. En dan komen de tranen. Alle emoties stromen met de tranen mee naar buiten. Woede, angst, verdriet en pijn. Waarom begrijpt niemand me? Waarom kan er niet één dag voorbij gaan zonder ruzie thuis, zonder gezeur op school, zonder verdriet.
Ik begrijp alles niet meer. Langzaam loop ik het water in. Zou dit alles wegspoelen?

"Felyn, waar ben jij geweest?!", vraagt mijn moeder als ik de woonkamer in kom lopen met een natte broek en een snee in m'n hoofd. "In het bos.", antwoord ik alsof ik daar zo vaak kom. "En waarom is je broek dan nat, en heb je een snee in je hoofd?", vraagt mijn vader. "Ik ben gevallen.", ik pak een appel van de fruitschaal en loop naar boven.
Ik pak mijn huiswerk en ga aan de slag. Even later val ik met tranen in slaap. Hopend dat de volgende dag alles beter zal zijn."

dat verhaal heb ik vandaag geschreven voor nederlands.

Xx Felyn