Alleen alleen

Vandaag voel ik mij hopeloos. Net zoals gisteren trouwens. Ik voel me eenzamer dan ooit lijkt het wel...

Ik voel mij niets zonder Andy.. ik heb het er weer moeilijker mee de laatste week of zo.

Nou zit ik ook weer in de periode met een aantal betekenisvolle dagen. Zo was het 12 januari ons huwelijksdag.. de dag waarop wij 6, ZES jaren getrouwd zouden zijn..💔

Zo is het 4 februari zijn verjaardag en in maart komt zijn sterfdag er weer aan. 13 maart om precies te zijn.

Dus wellicht is het niet zo gek dat ik het weer lastiger vind?

Ik ben gewoon alleen. Alleen alleen.

En dat zorgt soms voor angsten. Angsten waar ik niet alleen overheen kan komen.. zoals gisteren.

Gisterochtend vroeg mama of ik bij de zeeman wat T-shirts kon halen voor op haar werk. Zo gezegd, zo gedaan. Tot ik op de fiets naar mama in een neerwaartse spiraal dook qua gedachten en dat zorgde voor een beetje paniek.

Nu moet ik wel even vermelden dat ik gisterenochtend last van mijn been had. Daar had het in eerste instantie mee te maken.

Op de fiets gingen mijn gedachten alle kanten op. Ik kreeg mezelf niet echt rustig. Ik had een slecht gevoel over mijn been. En toen dacht ik, als er wat gebeurt ben ik gewoon echt de sjaak, want er is niemand die bijvoorbeeld 112 belt ofzo.

EN TOEN ...

Toen kwam de hoofd gedachte van gisteren:

Toen Andy overleed, was ik in huis en ik had niets door ..

Auw..

Oke, genoeg voor nu.