...alleen hij en ik...

Net, als je denkt dat je alle emoties al een keer gevoeld hebt, dat je weet hoe de mensen in boeken zich voelen, als hun emoties beschreven worden. Dan, op dat moment – of iets later, maar hoe dan ook het moment komt – krijg je weer iets heel nieuws te verwerken.

“Hallo!” zei ik vrolijk tegen de mensen buiten, waarna ik volkomen op mijn gemak door liep. Ik was mooi op tijd en ik had er zin in. Nergens was ik me van bewust. Ik liep daar gewoon.

Ik stapte naar binnen de gang in en ik kijk recht in zijn ogen.

Vagelijk besefte ik me dat ik zijn lift net weg heb zien rijden, dat ik er op voorbereid had kunnen zijn, maar dat was ik niet. Even bevries ik terwijl deze gedachten door mijn hoofd schieten. Er komt een glimlach op zijn gezicht die langzaam tot me door dringt. Snel zet ik mijn spullen neer en wend mijn ogen af.

Ik weet dat het nooit meer dan een droompje zal zijn.
Ik weet dat hij bezet is.
Verboden bijna.
Dat hij waarschijnlijk niet eens mijn naam weet.

Maar toch…
Toch voelde ik de bekende onrust.
Mijn versnelde hartslag.
Een uitwerking, die hij altijd op mij zal hebben, ben ik bang.

Ik hang mijn jas op en opnieuw flitsen mijn ogen toch even naar zijn gezicht.

“Hoi,” zei hij vriendelijk, bijna alsof hij wist wie ik was. Gewoon vriendelijk, niet arrogant zoals mijn neef me wil doen geloven, gewoon… aardig.

Dat was het moment waarop ik iets ervoer wat ik tot dan toe alleen iets uit boeken vond. Ik stopte in mijn bewegingen. Ik kon hem alleen maar verbaasd aan staren. In al die vijf – inmiddels al zes? – jaar, dat we elkaar wekelijks zien heb je me niet aangesproken, tenzij je echt niet anders kon. Ik had de neiging om echt achterom te kijken om te zien wie er achter me stond en dat zou ik ook gedaan hebben, ware het niet dat ik te verbaasd was om me te bewegen.

Je glimlachte, ondanks dat ik niet scheen te reageren, en je draaide je om.

Toen ik even later mijn spullen pakte keek ik toch stiekem nog heel even achterom. Nee, er was niemand geweest.

Alleen hij en ik.