alleen in bed liggen..

Het voelt verschrikkelijk om weer zo vaak alleen te slapen.
Na meer dan een half jaar kan ik er nog steeds niet aan wennen.
Ik wil met mijn billen tegen iemand aan kruipen,
ik wil dat iemand me vast houd na een enge droom.

Elke keer als ik je zie,
wil ik weer bij je horen, de jouwe zijn.
En het gekke is,
is dat jij mij nooit verdiend hebt.

We hebben beiden fouten gemaakt,
maar op dit moment maak ik nog grotere fouten.
Ik ben mezelf kwijt en mezelf opnieuw aan het ontdekken.
Ik wil dat iemand me ziet, zoals jij mij zag allleen dan nog beter.

Op zoek naar mij zelf, na alles wat ik lief heb en wat i don't like.
Probeer ik de mensen die ik het liefste naast me heb dicht bij me te houden.
maar met elke stap die ik zet om mezelf weer op nieuw uit te vinden,
stond ik deze mensen ook weer af.

Het is niet makkelijk om heelhuids uit een zoektocht te komen.
Maar die paar scheuren kan ik wel aan.
Ik doe eindelijk de dingen die ik zelf wil doen en hoef eindelijk geen verantwoording af te leggen.
Genieten van het leven is fijn, maar het mag nu wel weer met maten.

Ja, ik heb een nieuwe verslaving erbij.
Verslaafd aan al de mooie dingen in het leven,
maar ik moet me ook verdomd goed beseffen dat het leven niet alleen mooi kan zijn.
Dat ik verantwoordelijkheden heb en dat ik deze moet ook voldoen.


Ik wil een plek voor mezelf,
niet meer alleen een kamer maar een appartement.
Deze met een iemand delen lijkt me heerlijk,
maar met zijn 6en in een huis is gewoon te veel.

De sociale cohesie is hier nog groter dan in een dorp.
En men verwacht dingen en denkt dingen zonder je echt te kennen.
Zouden ze maar een keer verder kijken dan hun neus lang is.
En ze zouden zien waar mijn doen en laten vandaan komt en dat ik hier helemaal niet achter sta.

Ik kan nog uren door gaan met over mijn leven na te denken,
maar jullie schieten er niks mee op.
Ik doe mijn lichtjes en tv uit, en ga lekker in mijn eentje in bed na denken.

Ja, soms is alleen in bed liggen best fijn..