Alles

I'm leaving you sidetracked...

Ik ben wel bang. Bang voor de consequenties die mijn keuzes me kunnen geven. Het is namelijk een feit dat ik nou niet bepaald mevrouw-geweldige-keuze ben geweest de afgelopen twee jaar, met uitzonderingen van bepaalde keuzes na dan.

Ik ben ook boos, boos dat bepaalde keuzes verkeerd zijn geinterpreteerd door de mensen die het dichtste bij stonden.

Maar daar integen kan ik ze ook wel weer begrijpen.

Ik snap dat ze boos zijn. Ze hebben het volle recht om boos op me te zijn, uiteindelijk heb ik ze het gevoel gegeven dat ze niet nodig waren en dat ze inefficient waren, misschien zelfs dat ze niet goed genoeg waren voor me.

Iets wat ik per definitie meteen wil tegenspreken, hoe weinig zin dat op het moment ook mag hebben. De mensen die om me heen waren, waren de enige redenen dat ik het verdomme nog zo lang heb kunnen volhouden. Het waren de enige mensen waar ik nog ook maar iets om heb kunnen geven, voor zover ik mezelf daar toe in staat achtte.

Ik kan niet zeggen dat als ze me beter hadden gekend, dat ze hadden kunnen weten waartoe ik in staat was, want om eerlijk te zijn heb ik ze niet eens zo ver toe gelaten. Iedereen heb ik uiteindelijk op een flinke afstand gehouden, misschien om hun geen pijn te doen (ja, die illusie had ik nou eenmaal), misschien ook wel om mezelf er van te overtuigen dat het allemaal zo makkelijker zou gaan. Wat er op dat moment in je omgaat zou ik zelf nu niet eens kunnen beschrijven.

Waar ik wel heel erg van geschrokken ben, is dat die kwaadheid tot verschillende uitspraken heeft geleid. Wel te verwachten daar niet van, maar dat zelfs latere uitspraken of acties van mijn kant werden geinterpreteerd als iets wat ik daadwerkelijk als egocentrische bitchacties bedoeld zou hebben.. Werkelijk waar.. Ik kan een stomme trut zijn en met een droge blik de meest verschrikkelijke dingen zeggen, maar denk je nou werkelijk dat ik het slechtste voor heb met iedereen?

Het ergste vind ik nog dat mensen terugberoepen op wat ik vroeger mag hebben gezegd of mogelijk hebben gedaan. Laat ik bij voorbaat even duidelijk maken, dat ik achter niemands vriendje aan heb gezeten. NOOIT. Ik mag misschien wel freaking immoreel zijn geweest, maar zelfs ik heb normen en waarden.

Ook het feit dat ik de twee maanden niet bereikbaar ben geweest voor vrienden en dat ik bij deze dan geen vriendin ben. Prima, maar ik ben er wel bij geweest bij andere dingen. Bijvoorbeeld tijdens een bepaalde zwangerschapstest in de Mail, de volgende dag zat ik ook bij je thuis op een onchristelijk uur omdat we de stad in zouden gaan, omdat je de dag van te voren dacht dat je niet tegen je moeder kon vertellen.

Wie was er voor je toen het uit was met je vriend? Wie was degene die met allerlei cadeautjes is aangekomen voor haar aankomende neefje. Dat ik in de afgelopen twee maanden er niet meer ben geweest voor je problemen. Daar voel ik me heel schuldig om, maar ik kan er nu niks meer aan veranderen.

Ik zat mezelf enorm zielig te vinden en ga zo maar door. Ik sliep overdag en leefde snachts. Dat ik er niet voor je was dat wil niet zeggen dat ik niet aan je dacht of niet om je gaf. Dat je niet bijna elke dag in mijn gedachten was.

Zelfs vlak nadat ik mezelf van kant heb proberen te maken en in die domme PAAZ terecht kwam, zelfs toen was het eerste waar ik aan dacht jou. Ik kan je nog een behandelplan van twee dagen daarna laten zien, waarin staat of ik astublieft een halve dag of een hele dag verlof kan krijgen, want mijn beste vriendin is bijna uitgerekend. En kan elk moment bevallen.

En wie was er ook al weer voor degene waarvan dr vriendje dr een maand heb gedumpt? Elke dag anderhalf uur aan de telefoon en ondanks dat ik er achteraf over heb lopen geinen en zeuren, deed ik dat op dat moment wel voor jou. Ik liep ook niet tegen de vriend in kwestie te zeuren, omdat ik er een sadistisch genoegen erin schep om jullie uit elkaar te zien.

Wie bewaarde er genoeg geheimen voor de rest van de groep? Ik vertelde veel door, maar er is ook genoeg geheim bewaard gebleven. Ik vraag me af, ik vraag me werkelijk af of die 4 maanden werkelijk alles in die jaren vriendschap hebben verwoest? Zoja, bij deze.. Het spijt me zeer, HET SPIJT ME ECHT DAT IK NIET MET MIJN LEVEN OM KON GAAN.. Het spijt me werkelijk dat ik er jullie niet bij kon betrekken, het spijt me dat ik niet speciaal voor jullie niet heb afgebroken of niet lang genoeg. Meer kan ik er helaas niet van maken.

Misschien moet ik nu maar ophouden voor ik weer alles op mezelf betrek. As usual toch? Want het is niet zo dat ik er niks van snap, want ik snap best dat je voor je kindje kiest, ik snap ook best dat jullie bezorgder om Luc zijn, ik snap best dat jullie me een aandachtvrager vinden. Wat dat betreft onderschatten jullie me.