Alles gaat fout.
Ik hoor allemaal dingen.
Die jij over mij hebt gezegt.
Waarom zeg je het niet gewoon in m'n gezicht.
Kap.
Ik word gek van je.
Waarom zeg je dat niet.
Durf je niet.
Je hebt toch zo'n grote bek.
Zeg het dan.
Kom maar.
Zoveel verdriet om jou.
Niet normaal.
En het enige wat jij doet.
Is me afkraken.
Aan iedereen jou SMS-jes laten lezen van drie weken geleden met:
Hey sgat, ik mis je.
En dan zeggen ze hoopt veel maar kwil dr toch niet.
Wat een klootzak.
Je doet me pijn.
Niemand.
Niemand weet dat ik helemaal niet dood wil.
Ja ik wil wel.
Maar eigenlijk.
Ik zou willen dat alles weer was zoals toen.
Toen, een paar weken terug.
Alles normaal, iedereen blij.
Maar nee.
Me leven moest in een keer voorbij zijn.
Vandaag naar de Kuip geweest.
Om alles te vergeten.
Er niet meer overna denken, iets anders doen gaat wel.
Maar vergeten kan niet.
Echt niet.
Ik ben zo bang.
Dat ik dood ga.
Ik weet zelf niet meer wat ik doe.
Ik ben echt veranderd.
Volgends mij ziet niemand het.
Ik lijd onder al die pijn.
Dus eigenlijk maakt het niet meer uit.
Maar als die pijn er niet was geweest.
Had ik dit allemaal niet gedaan.
dnies, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende