Alles hoort bij haar

ik ben gisteren vertrokken, zit nu weer bij mijn moeder in huis.
ik voel me er niet thuis, er is zoveel veranderd sinds ik wegging daar.
ik heb denk ik nog nooit zoiets moeilijks gedaan als gisteren daar mijn spullen pakken, toen ik het deed was alles een roes. toen ik hetr bij mijn moeder weer uitlaadde storte mn hele wereld weer een keer in.
ik heb ontzettend gejankt.... ik kan niets anders.

wat een verschrikkelijke dingen gebeuren mij allemaal!!! hoe moet ik mezelf hieroverheen zetten?
ik zou echt het liefst willen dat ik er gewoon nooit was geweest, dan had ik dit niet meegemaakt en hadden mensen mij nooit gekend dus ook niet gemist.

ik kan me geen ander leven voorstellen, dan met haar, en nu moet ik dat wel gaan hebben, een leven zonder haar.
Wat doet ze me aan, alsof ik er niet meer toe doe, zelfs als ik dr huilend opbel, in paniek opbel weet ik veel, tegen dr praat, lieve dingen zeg, probeer om te praten noem maar op, het doet haar niets. Als ze iets in dr kop heeft, heeft ze t niet in dr kont zeiden we altijd, maar ik had niet verwacht dat ze dat ook op deze manier zou kunnen. Dat ging altijd over als ze n nieuwe auto of zo wilde

En al zeggen mensen het komt goed, en we zijn er voor je, het is lief en ik ben er heeeeeel dankbaar voor, maar niemand van al die mensen. kunnen iets tegen haar zeggen zodat ze ziet wat een mooie dingen ze nu weggooit.

ik weet niet hoelang ik dit kan verdragen, en ik weet niet wat ik moet doen om het goed te krijgen.
ik weet niets, ik weet gewoon echt helemaal niets, niets anders in mijn hoofd dan hoe krijg ik haar en onze mooie tijden weer terug.

iedereen heeft wel es een kuttijd, wij ook, dat we vaker ruzie hebben en zo, maar dat was zeker niet het geval in de afgelopen weken. we waren nog gewoon ons leven aan het leiden, andere huizen kijken, 2e auto kopen, kindjes krijgen. en even later zegt ze: ""afgelopen joh, ik hoef jou niet meer....."

mijn hoofd staat nergens anders naar dan haar, dat wil ik kwijt, ik wil heus wel nog aan dr denken maar niet zo obsessief als nu, nu beheerst mijn pijn en het gemis alles. ik wil niet bij mijn moeder in een 1-persoonsbed op een kamertje met een tv en een computer, ik wil gewoon met mn vrouw in ons geweldige huis met een een onderbuurman die lawaai maakt met katten die 's nachts je voeten grijpen en zo. alles is weg, en zelfs de dingen die kut waren, die wil ik terug. want alles hoort bij haar.

ik bel dr huilend op, vertellen dat ik weer bij mijn moeder zit, het lijkt wel alsof ze dacht, mooi dan kan ik terug, maar dat si niet zo, ik ben er nog niet klaar, ze moet geduld hebben. ze krijgt het huis, doe ermee wat je wilt maar laat me rustig vertrekken.
later belt ze op hoe t nou moet met de katten smorgens, hoe krijgen die eten? had ik niet aan gedacht, alsof mn hoofd niet al overloopt, ik laat mijn hele leven achter, ik heb zoveel aan mijn hoofd nu.
het leek alsof ze er boos om was, ze doet sowieso koud en kil tegen me, alsof ze me wil afstoten, alsof ze t steeds onaantrekkelijker voor me wil maken om kontakt met dr op te nemen, maar denk je nou echt dat er ooit n dag komt dat ik dr niet zou willen spreken of zien?

Nee natuurlijk niet, ik wil zelfs met dr in 1 huis wonen, saampjes met de katten en alles eromheen.
ik snap nog steeds niet, dat ze zo weingi om me gaan geven is zonder het te zeggen dat ze me nu dit kan aandoen. het is bijna alsof ze geen gevoel heeft, alsof ze van steen is.