alles is gebroken

Ik moest iets printen op mijn vaders computer
en opeens zag ik de foto's uit Turkije

ik over straat die armbandjes bekijk
ik die met mijn broer praat
allemaal foto's
van een vrolijke meid
die lachend overal opstaat
en dan de dodelijke foto

ik.. zittend in het zand
met een mobiel in mijn hand
terwijl ik bel naar Sooph
ik.. huilend op de grond
klein als een mier

en twee dagen daarna
is die glimlach terug
en opeens krijg ik een steek in mijn hart

daar sta ik.. met mijn gekleurde kleren en mijn krulletjes
daar sta ik.. vrolijk leunend tegen mijn broer
met mijn ouders er vlak naast

iedereen die lacht..

en ik houw het niet meer
en klik weg


wat is er met die familie gebeurd?
waar zijn die vrolijke mensen gebleven?
waar is die fucking glimlach?

en ik pak die geklkeurde haarband weer voor mij

ik weet niet waar die familie is
maar ik bennog steeds hier
met tranen in mijn ogen
en een glimlach

ik ben hier
en ik wil nooit meer weggaan

ik ben hier
en wacht rustig tot de storm over is
en ik weet
dat ik de gebroken stukken bij elkaar zal moeten vegen
en dat het niet meer wordt
zoals in de foto

maar ik ben hier
en ik ben niet van plan weg te gaan..