alles komt alweer een beetje goed...

Vorige week ging het niet goed.
G die nu dus iets heeft met T reageerde nauwelijks op mij, ik had ontzettende pijn vanwege alles, en ik was gewoon de weg kwijt.
Ik kon ze niet zien, vriendinnen moest ik zoeken, en ik de klas, achter de computer en onder gym had ik zo nu en dan huilbuien van pijn van binnen en alles wat dan even teveel werd.
Mensen die erover begonnen en niet ophielden als ik zei dat het me teveel werd.
Mensen die me gewoon zaten te plagen, waar ik toen absoluut niet tegen kon.
Doordat G nauwelijk reageerde, en deed alsof ze boos was en ze was ook boos, ging L ook zo weinig mogelijk met mij om. altijd achter G aanwandelen en haar gelijk geven, zo af en toe mij in bedwang houden en het van me af proberen te praten.
Ze praatte alsof ik er iets aan kon doen, alsof ik de pijn gewoon van me af zou kunnen zetten. alsof er niets was...
Wat G natuurlijk weer wél fijn vond.
Ik zag dat G G T op haar map had staan van science, en toen schoot een grapje door mij heen.
Ik had net overal op mn kaftpapier de T's uitgeknipt, samen met G.
Ik had het net zo goed aan haar kunnen geven!
Dus krabbelde ik dat haar. Dat, als ik het niet allemaal ritueel verbrand had, zij mijn kaftpapier had kunnen krijgen.
Ze reageerde heel kortaf via krabbel en die avond ontving ik een woedende mail waarom ik dat had gekrabbeld, dat ik er telkens weer over gegon, dat ik T pijn deed als ik zei dat ik alles ritueel verbrand had (koestert hij mij nog dan?) maar het was toch over? waarom mag ik dat niet doen?
En dat ik T niets kwalijk mocht nemen. Hij had nog vrienden willen blijven.
Maar wat voor vrienden?
Toen ik dacht eraan toe te zijn, had hij het te druk om vrienden te worden.
Toen hij in de problemen zat, nam hij mijn hulp niet of nauwelijks aan.
G mocht het voor hem oplossen en zij mocht er onderdoorgaan.
Mooie issie.
Over dat ik met MS roddelde over haar en dat dat dan vanaf nu mocht.
Ik roddelde niet. ik had gewoon niemand anders.
Ik heb zaterdag avond in alle rust een mail terug gestuurd, overal op gereageerd, hoe ik er tegenaan keek.
Van zaterdag op zondag droomde ik dat we met de klas ergens waren waar we een speurtocht moesten doen. G sloeg ineens een arm om me heen. ze lachte. ik klemde me helemaal aan haar arm vast. om haar nooit weer los te laten.
Helaas was het enkel een droom...
Zondagavond sprak ik haar per ongeluk op msn... vergeten mn msn op offline te zetten of om haar te blokken.
Ze zei dat het haar spijt.
Dat zij het ook moeilijk had, omdat niemand het er mee eens was, behalve L dan.
Dat iedereen dat haar kwam vertellen.
Dat zei het toen ook niet meer wist.
Dat zij dat ook op mij uitte.
Maar dat dat niet de bedoeling was.
Dat zij een rotvriendin geweest was...
Je zou zeggen dat het nu goed was.
En onze ruzie is iig ook alwel een beetje bijgelegd.
Maar vergeven kán ik gewoon nog niet.
Het is gewoon zoveel meer dan ik aankan.
dan ik aankon.
Ik had het gevoel er alleen voor te staan.
De vrienden waar ik graag mee omga, waren of heel druk met school en wonen ver weg, óf... daar had ik dus ruzie mee.
De mensen die ik echt vertrouw dan.
Dus werd het zoeken.
En dat voelt zoo rot.
Dus praatte is met MS. Maar dat werd dus niet geaccepteerd.
Het is gewoon hard, weet je.
Je zo'n beetje beste vriendin die iets met je ex heeft.
Elke aanraking, elke keer als je ze tegelijkertijd ziet, of alleen hem...
De echte spanning tussen G en mij is weg.
Maar er zit nog wel iets, wat ons ervan weerhoudt echt open te zijn tegenover elkaar.
Iedere keer als ik G en T zie, dan is het nog steeds zo pijnlijk.
Vandaag zag ik ze na school zo naar elkaar toelopen. ik dacht: dan draai ik me wel om.
Dus ik sta een eindje verderop en draai me om.
En dan denk ik: zullen ze al klaar zijn met hun klefheid?
Ik draai me kort om om me meteen weer terug te draaien.
Net iets wat ik niet wilde zien.
ze zoenden.
iets wat hij en ik ooit deden, misschien wel op dezelfde plaats.
Ik heb het nauwelijk een seconde lang gezien.
Maar het blijft op mn netvlies staan...
Het brand een gat in mn hart.
Ik wou dat ik gewoon compleet over hem heen was.
Dat ik het kon menen als ik zei dat ie lelijk was.
en dat meen ik soms ook echt!
Maar soms is hij zo verschrikkelijk mooi...