Deze week heb ik met verbazing naar Jinek en Pauw gekeken. En naar de online reacties daarna.
Mark Rutte was uitgenodigd om te komen praten met Pauw en Jinek en hij wist ook dat er een groep met Groningers in het publiek zou zitten.
What was he thinking?
Als je maar lang genoeg een groep mensen voorliegt en boos maakt, dan wéét je toch als premier dat je er niet zonder kleerscheuren van af komt? Of was dat zijn hele opzet? Ik weet werkelijk niet wat die man ertoe heeft bewogen hieraan deel te nemen.
Het was overigens niet zomaar een groep Groningers dat in het publiek zat bij Jinek. Het waren boze Groningers van de Groninger Bodem beweging. Een vrij extreme groep mensen die héél erg boos en heel erg gefrustreerd zijn. Natuurlijk wist de redactie precies wie ze uit moesten nodigen. Als je wilt spelen met vuur, zet je deze groep in 1 ruimte met Rutte. Ze lusten hem rauw. Er wordt research gedaan neem ik aan voordat men aan zo'n item begint? Zeker als de minister president aan tafel komt. toch?
Volgens bepaalde online Nederlanders was deze groep een stel onfatsoenlijke Groningers. Want wie wordt er nou boos als er onrecht aan de gang is en wie komt er vandaag de dag nog voor zichzelf op? Dat KAN toch niet? Weg met ons!
Laat je je emoties zien? Dan ben je maar onfatsoenlijk. Je moet tegenwoordig beschaafd boos zijn. Lol. Alleen het woord al :'
Weet je wat IK pas onfatsoenlijk vind? De manier waarop de frustratie en boosheid van Groningen op dit moment misbruikt wordt voor campagnevoering. Nu weet men ineens Groningers te vinden die slachtoffer zijn geworden van de onkunde en onwil van NAM (Shell) om het op een maatschappelijke en menselijke manier op te lossen. Nu pas wordt er een luisterend oor en een podium geboden. Nu pas, maar veel te laat. De meeste gedupeerden zijn die beschaafde boosheid al gepasseerd. Door de uitzending van Jinek en Pauw is het nu net alsof deze mensen worden afgeschilderd als lompe, boze boeren. Het is echter veel gecompliceerder dan dat. En ook zoveel meer dan dat.
Heb je er bijvoorbeeld enig idee hoeveel projecten er gaande zijn in en rondom stad om mensen uit andere provincies de ogen te laten openen wat zich hier afspeelt?
Kunst projecten, journalistieke projecten, politieke projecten, maatschappelijke projecten. En ELKE KEER WEER liep het op niks uit want we kwamen voor dichte deuren te staan. Eigenlijk werd het tot nu toe steeds behandeld als het ondergeschoven kindje. Soms omdat het moest, vaak genegeerd omdat het kon. Vooral het menselijke aspect. De zorgen van de Groningers in de bevingsgebieden werden vaak weggelachen. Of in elk geval niet begrepen. Hierdoor besloot ik me aan te sluiten bij een kunstproject dat de dorpen in zou gaan om verhalen te verzamelen. We wilden mensen spreken die in het gebied woonden en schade hadden en spraken anderen weer mensen aan in het dorp op straat. Aan de hand daarvan wilden we een kunst project beginnen. We wilden leren begrijpen wat er gebeurde en wat er speelde en dit een stem en podium geven.
De keren dat we eropuit gingen met het project zag ik de verbeten bitterheid en het totale gebrek aan hoop op een goede afloop op hun gezichten getekend.
Een familiehuis. Van generatie op generatie over gegaan maar de huidige bewoonster vraagt zich af hoe lang ze er nog kan en wil blijven wonen. Ze is moe. Moe van de strijd, moe van het lijdzaam toezien hoe haar huis afbrokkelt, moe van de zorgen.
De NAM (a.k.a. CVW) wil de geleden namelijk niet betalen. De bewoonster heeft het geld niet en bovendien zou volgens de richtlijnen de NAM dit moeten oplossen. Echter verschuilt de NAM zich achter 'achterstallig onderhoud' en maakt hier een gewoonte van. Een wellus/nietus spelletje dus, tussen een bewoner en de NAM. Het lijkt op een oneerlijke strijd.
Stel je gewoon even voor dat je zo'n landhuis hebt met een mooi uitzicht in een rustig dorp, zoals de vrouw waar ik het eerder over had in dit stuk. Je woont er al je hele leven en dan zie je je huis langzaam afbrokkelen en wordt je uitzicht vergald, jarenlang, door een steigerbouwwerk voor je raam. De toren van haar landhuisje is door de bevingen zo scheef gaan staan dat steigers en een houten frame het overeind moeten houden. Er komen scheuren in de monumentale vloer en dan heb ik het nog niet over de scheuren in de muren. Je weet wat de reden is maar hoe vaak je ook aanklopt om hulp en financiële bijdrage, er wordt niet naar je geluisterd. Men doet alsof de bevingen tussen de oren zit, dat je niet goed voor je huis hebt gezorgd en laten jou en je huis stikken. Just like that. Nobody cares.
Prima, denk je dan. Prima. Die klootzakken mogen in de stront zakken. Ik ga verhuizen.
Dat is het moment dat je erachter komt dat je huis geen fuck meer waard is.
Of eigenlijk had je het wel kunnen weten. Want 1+1=2, toch?
Wie gaat het ooit van je overnemen, een huis vol scheuren, midden in een gebied waar veel bevingen zijn en waar sprake is van grondverzakking? Wie?
Dus verhuizen kan ook al niet. Snap je dat dit gevolgen kan hebben voor die beschaafde boosheid? Dat kan zomaar eens frustratie en kwaadheid worden.
Weten dat je geen kant op kunt, veel geld kwijt bent aan procederen / reparaties / counter-expertise en met lede ogen moet aanzien hoe je huis steeds verder afbrokkelt. Je voelt je zo klein tegenover partijen als CVW en NAM. En in zekere zin ook tegenover het beleid van het kabinet.
En DAN kom ik met de vraag;
Hoe lang kunnen deze Groningers het nog volhouden om 'beschaafd' boos te zijn?
Waarom beseffen deze online Nederlanders niet dat de gedupeerden al veel te lang 'beschaafd' boos zijn geweest...
Zou jij dan niet ook je kans schoon zien je hart te laten spreken en op te komen voor wat je goed recht is?
Gewoon even een frustratie dingetje. Sorry u guys. ^^
Liefs,
Inoue