Als je wilt. Maar het hoeft niet.

Lieve W.

Zoals er staat 'Als je wilt, maar het hoeft niet'. Je kunt nog stoppen met lezen en de mail als 'nooit ontvangen' beschouwen.

Lang heb ik getwijfeld of ik dit wel zou gaan doen.. Een mail versturen, naar jou. Maar aan twijfelen heb je niet zoveel. Iets in me zegt dan gewoon doen, tenzij het je een raar onderbuik gevoel geeft.. Wat het niet geeft.
Ik kan me indenken dat je ook niet echt zit te wachten op een mail van mij.. Dus ik zal het proberen kort te houden. Al kan ik het je niet beloven.

Waar het op neer komt is dat ik je mis. elke dag, elke week, elke maand. Inmiddels 4 jaar nu. En ik weet dat dat mijn fout geweest is. Ik weet ook dat de kans klein is dat we elkaar ooit nog eens weer zullen zien. Laat staan dat je überhaupt ooit nog aan ons hebt gedacht. Was er ooit een ons? Mn gevoel zegt van wel. En tegenwoordig luister ik daar beter na, in tegenstelling tot de tijd waarin wij elkaar leerden kennen. Ik had toen gelijk moeten luisteren naar mijn eigen gevoel, dan miste ik je nu vast niet zo erg als wat ik nu doe. Het is handelbaar hoor, ik heb er vrede mee verder en mijn leven gaat ook gewoon door natuurlijk. Neemt niet weg dat het me dus wel eens verdrietig maakt als ik dan wel aan je denk. Want ook dat doe ik niet hele dagen 24/7 door. Maar ik betrap mezelf er wel vaak op dat zodra er een rust momentje in de dag komt, of ik lig op bed of sta onder de douche. Ben aan het schoonmaken of koken en hoor een bepaald nummer voorbij komen, dat ik dan aan je denk en me afvraag hoe het met je gaat. Daarna dwaal ik af naar toen wij elkaar leerden kennen en dan haak ik vaak af want ik wil er gewoon niet teveel aan denken. Het waren veel mooie en fijne momenten, in zo'n korte periode. Verbaasd me elke keer weer, wat je met mn hart gedaan hebt.