Alsof de brok in mn keel in de weg zit

frustratie is een goed woord voor wat ik nu voel.
ik wil maar zij niet.
ik wil vechten maar zij niet.
zij heeft t alleen willen oplossen terwijl je een relatie met 2 personen hebt en ook met 2 personen moet redden als het mis dreigt te gaan. en ze zegt niets, en kapt af zonder een kans.

iedereen zegt, doe geen gekke dingen he!! ALSOF ik daar lef voor heb.
dat zou een makkelijke uitweg zijn, je bent in één keer van je gemekker af.
voel je lekker niks meer, geen plezier, maar ook geen pijn, niets.

er zegt net een vriend van me, die ik t vanmiddag vertelde, kom eraan, we gooien ons vol vanavond, maar dat is ook niet goed. al wordt ik er ff relaxed van, ik wordt toch weer nuchter wakker, plus dat ik bijna geen hap gegeten heb sinds donderdag (anderhalf saucijzenbroodje, een bolletje en een paar happen babi pangang) dus elke druppel alcohol komt waarschijnlijk heel hard aan

wat gebeurd mij nou toch allemaal zeg, dit kan toch niet waar zijn??? ik leef in een gekkenhuis.
ik wil dat het nu ophoudt. gewoon wakker worden uit de langste en ergste nachtmerrie die ik ooit gehad heb, en als ik er ooit uitkom, wil ik t ook nooit meer dromen ook.

en stel dat ik zometeen zonder haar ben en eroverheenkom, zou ik dan nog een keer durven mezelf zo aan iemand te geven? mijn hele wereld in handen van haar leggen? ik wil het, het voelde zo goed, maar misschien doet diegene dan ook wel weer dit me aan. kan ik nog wel vertrouwen in een relatie hebben.

en trouwen, durf ik dat? ik vond het prachtig, de allermooiste tijd van mij hele leven waren deze jaren met haar, en nu moet ik dat met iemand anders gaan hebben, dat kan toch niet, ik kan toch niet zomaar opgeven.....

behalve de pijn van zonder haar zijn heeft ze me onzeker en bang gemaakt, ik ben bang voor de volgende relatie die misschien ooit moet gaan komen.
ik heb iemand nodig die van me houdt, waar ik van kan houden, niet een moeder, oma, zus weet ik veel, maar een "buitenstaander" die door mij in de familie komt, en dat ik ook in n familie komt.

dat is ook nog es zo!!! mijn ouders zijn gescheiden toen ik 12 was of zo, ik heb sinds die tijd niet echt een gezin gehad, zij wel, en ik hoorde opeens daar bij, haar familie waren ook echt familiemensen, nu is dat ook weg, ik verlies echt gewoon mn halve familie hiermee... en nu heb ikspijt dat ik hun nooit heb laten merken hoezeer ik t op prijs stelde dat ik erbij mocht horen, dat ik me echt ook een deel van hun gezin voelde. nu kan ik t alleen nog even vertellen aan ze, zo van ik VOND t echt leuk....

kutgevoel heb ik, en het enige wat helpt is msn-en mailen sms-en en hier schrijven, praten niet, dan praat ik zo chaotisch. kutgevoel is nog niet eens een fractie van een woord dat slecht genoeg is om te omschrijven hoe ik me voel.

urenlang zit ik te tikken, gisteren zat ik op msn te knikkebollen, maar wilde niet eraan toegeven om te slapen, ikwilde zo lang mogelijk wachten omdat ik niet zo vroeg wakker wilde worden, want de nachten zijn nog erger, dan is de hele wereld stil en niemand heeft tijd want ze slapen, overdag kan je tenminste werken en op zoek naar gezelschap.

het is idd net wat een maatje op msn net tegen me zegt, eigenlijk wil je gewoon dood, alleen ben ik bang voor de dood, maar als het heel snel gebeurd terwijl ik ff niet oplet..... nee dat moet ik niet zeggen, ik wil echt niet dood.
en als ik doodga wil ik wel gelukkig doodgaan.

ik heb me ring nog om, ik durf m niet af te doen, dan is t alsof ik toegeef, van zeep glijdt ie af, dus onder de douche of tijdens mn handen wassen, hou ik die vinger krom.
ik moet ook weer wat gaan eten maar heb geen trek, alsof de brok in mn keel in de weg zit.
er liggen al een uur sultana's op tafel, omdat ik wel wil, maar niet kan.

ik ben echt niet dramatisch aan het lullen, daar heb ik echt zelf ook een hekel aan, ik ben gewoon aan t opschrijven wat er in mn hoofd opkomt en dat klinkt zo.

ze zegt ook, ja ik val al n maand af en ik had ook al een week t gevoel dat ik moest overgeven, en nu heeft ze dit gedaan, en nu heb ik het. zij zegt, ik moet daarom aan mezelf denken, maar moet ze dan niet aan mij denken, mag ik dankzij haar wel al die ellende hebben? ze voelde zich k#t zegt ze, en dat wilde ze niet, nu doet ze dit, zegt dat ze zich nog steed k#t voelt, maar nu heb ik t ook.

weet je, ik wil dr best vrede mee hebben hoor, maar niet op deze manier, ik heb t nog niet afgerond, ik heb er zelf niet aan mogen werken. voor mij is t gewoon opgeven zonder slag op stoot.
zij zegt van niet, maar het is wel zo.
een relatie begin je met zn 2-en en werk je met zn 2-en aan, en als dan 1 van de 2 niet meer t idee heeft dat t goed gaat dan is diegene eignleijk bijna verplicht om dat aan de ander te vertellen. dat moet toch of ben ik gek.

ik sprak een vriendin van me die is ook getrouwd en het gaat al heel lang niet lekker met haar man, en die man is echt geen toffe vent, maar toch blijft ze volhouden, zij zegt ook, ik ben eraan begonnen ik moet ervoor vechten. ik heb iets opgebouwd met hem. ik zeg tegen haar. JEZUS TRUT, was ik maar met jou getrouwd. zij vertelde me wat ze deed, en wat ze deed was precies wat ik wil dat mijn vrouw en ik gaan doen.

kijk ik weet dat niemand hier iets aan kan doen maar ik wil t wel.