alsof er een stukje van jezelf dood is

het doet echt pijn om te beseffen dat je het nog niet beseft.
ze is dood en komt nooit meer terug. alsof er een stukje van jouw dood is, alsof er iets weg is uit je hart
alsof het vuur in je is gedoofd. alsof het je geluk was. maar nu is het gewoon dood. nee ik heb het niet over mijn zus of moeder of oma of weet ik veel. maar overeen kat, mijn beste vriendin. het klinkt zo triest om te zeggen dat het je beste vriendin was. maar ze was er altijd voor je, toen je jezelf zo haatte dat je liever dood wou, toen je jezelf het lelijkste kind op deze aardbol vond. ze zat op je bed te meuren. je te irriteren, op de stoel zitten waar jij net wou op zitten. naar buiten willen en twee secondes later voor de deur miauwen dat ze er weer in wil. om eten zeuren als je net lekker op de bank lag. als je nu je huis uit loopt denk je haar in je ooghoeken te zien. dan gaat er eerst een schrok door je heen en dan alleen maar vreugde, totdat het moment komt dat je je omdraait en blijkt dat het een plantenbak is. dan ben je weer helemaal leeg van binnen, dan begin je weer spontaan te huilen en zeker te weten dat je nooit meer gelukkig wordt. ik vind het echt eng. om zonder haar verder te gaan...

weet er iemand of je hier overheen komt, het eerste persoon waarvan je hield en dat nog steeds doet. zakt het weg en worden het alleen maar fijne herinneringen ? zo ja, hoe lang duurt dat

XXX p