Alsof je doodgaat

ik kan t niet aan, ik weet echt niet hoe ik dit moet doen, en het wordt geen fractie minder dit gevoel.
ik kan me geen ander leven voorstellen, ik zou t willen proberen maar het lukt niet.
ik was weer 5 uur uur wakker, alsof ik maar 4 uurtjes slaap nodig heb tegenwoordig.
ik ben helemaal gigantisch op.
ik wil niet zonder haar leven
ik heb haar nodig.
ik zou zelfs willen dat ze gewoon terugkomt en vecht voor ons.

ik draag een ring waar ik zoveel waarde aan hecht, maar eignelijk betekend hij niets meer.
toen we gingen trouwen legde de ambtenaar aan de kinderen uit dat die ring betekend dat 2 mensen bij elkaar horen, dat als we allebei op een andere plek waren de mensen konden zien aan die ring dat we bij iemand hoorden, ik heb t sinds die tijd ook als symbool daarvan gezien.
En nu, nu draag ik hem, iedereen ziet m zitten en denken, hey, hij hoort bij iemand.

en nu is dat over. mijn hele liefde voor haar wordt niet meer aangenomen als t ware.
kapot en verslagen zit ik hier nu te tikken maar ik wil dit allemaal tegen haar zeggen.
ompraten, helpen om dr zich te laten bedenken.

ik wou dat zij deze pijn kon voelen, dat ze merkte hoeveel verdriet ze me doet en dan zich bedenkt dat we samen zo goed waren. we waren echt zo goed. niets was leuker en beter dan haar.

al zag ik de allermooiste vrouwen en modellen op tv of zo, ze konden niet aan haar tippen want zij is wat ik wil. zij is gewoon de enige echte liefde voor mij.

net iets meer dan anderhalf jaar waren we in t gemeentehuis, ze had de moosite jurk aller tijden aan en ze straalde, ze was zo gelukkig die dag, en ik ook. Hoe kan zoiets, dan zo snel al weg zijn.
Wat wij hebben kan niet zo snel overgaan, daar moet VEEEEL langer overheen. jaren ruzie of mishandeling of zo.

ik weet ook zeker dat ik dit aan haar verteld heb, ook toen ze nog bij me was, misschien niet in deze woorden maar ze weet t wel.
ik heb nog nooit dit gevoeld. en ik ben echt diep in de put geweest in t verleden, maar dit is weet ik veel hoe ondraaglijker. je denkt alles op de rit te hebben, je toekomst ziet er rooskleurig uit, je vrouw is helemaal zoals je wilt en BAM!!!!!,..... weg, niets meer. Niets waar je nog waarde aan hecht, niets waar je nog wat mee kan, helemaal niets.

alsof je doodgaat. het is gewoon doodgaan.

wat een ellende zit ik in, en ik kan er niet uitklimmen, zelfs niet een stukje. al kom ik er maar een beetje overheen, dat ik me kan ontspannen, dat ik me even een beetje beter voel.
ik moet me omhoog takelen maar het lukt niet, ik wil zo graag verder met me leven. ik heb er alleen geen meer. ik wil mn leven zoals t was.... met haar, al is t alleen maar met haar. al verdwijnt alles om me heen, wordt ons huis ergens op de maan gezet, als wij tweeen er maar samen zijn. dat is alles wat telt.

niets anders hoeft dan nog van mij. het klinkt hard maar dat is wel wat ik denk....
wakker worden en meteen eraan denken, het is verschrikkelijk, je zit meteen rechtop, meteen tv aan, en er is toch niets op, maar dat maakt ook niet uit want je zit als n zombie te staren en weet niet wat er op tv zich afspeelt, je wil alleen maar weer weg, msn-en, bellen, sms-en naar haar.

maar zij draait zich nog een keer om en neemt toch niet op.....

gisteravond ging ik naar bed, en ik heb dr gebeld om te vragen of ze me niet wilde bellen, niet omdat ik dr niet wil spreken, niets leiver, maar omdat ik hoopte dat ik slapen zou, en dan niet wakker wordt zodat ik weer wakker ben, dat ik kon doorslapen tot een uur of 7. maar dat is evengoed mislukt, 5 uur was ik wakker.....

ik wil weer schrijven hoe lamlendig dit is.
niets vind ik nog erger, het is egoistisch maar niets is erger, laat nog een paar vliegtuigen in een paar torens vliegen, laat nog een paar 1000 mensen gemarteld worden, maakt mij niet uit, mijn ellende is het ergste voor mij.