And again... I lost myself

Don't no what to do, don't no where to go, klinkt het in mn oor. Het klinkt alsof het uit mijn mond komt, zo herkenbaar. Maar het is maar gewoon Kane, wat toch niet echt mijn smaak is, maar op dit moment luister ik niets liever dan die sentimentele nrs.
Niet allemaal trouwens, sommigen doen me weer ietwat teveel aan mn ex denken, waar ik absoluut niet aan mag denken van mezelf.

Hij was gister weer heerlijk zielig, en ik baal ontzettend met hem mee, dat het niet wil lukken met dat ene meisje. Of niet, natuurlijk. Ziek dit.
Maar, dat was wel weer alles wat ik over hem kwijt wou.

Maandag naar Bureau jeugzorg geweest.. damn, ik vond het eng Ik bedoel, toen ik het mn ouders vertelde, deden ze net of ik gestoord was, dat er hier thuis helemaal niks aan de hand was. Dat mn vader het allemaal niet zo bedoeld had, maarja.. daar heb ik nu niets meer aan.
Ik zal altijd aan zijn neerslachtige opmerkingen denken, altijd.. overal waar ik aan begin, eerst komt mn vader me even *moed* inspreken

Anyways, na een paar woordjes uitgesproken te hebben begon ik al te huilen.. leuk begin :S Maja, gelukkig had ik een vriendin meegenomen, zodat ze me kon steunen enzo
De volgende stap, zou zijn dat ik samen met iig 1 van mn ouders op gesprek moet en voor mezelf kan ik naar de maatschappelijk werkster.
Op dit moment laat ik het maar allemaal over me heen komen. Opzich is zon maatschappelijk werkster, niet verkeerd... omdat ik echt niet zo wil blijven.
Op dit moment vertrouw ik weinig mensen, en intresseert het me allemaal niet meer zo, wat iedereen met me doet. Ik laat het maar..

En, dat zeg ik ook tegen hun.. laat me maar, ik beland wel ergens. Op dit moment n btje depri, maar hopelijk ooit weer vrolijk. Zolang, zal ik zo doorgaan.. met dat stemmetje in mn hoofd...

Je kan het niet Anja....