B en weliswaar moe, maar toch even van me afschrijven.
Over het algemeen ben ik happy hoor, dolgelukkig, tot over mijn oren verliefd.
Maar soms zie ik het even niet meer zittne
Voel me echte en contactgestoorde randdebiel.
maargoed, kan gebeuren.
Soms haal je iets stoms uit, iets stoms in dit geval dat Koos nie echt leuk vond. Ik heb m'n excuses honderd keer aangeboden, voel me rottig (hij is trouwens allang nie meer verdrietig/boos, zo'n groot ding was het neit) en voel me een volslagen debiel
En dan komt die angst om de hoek kijken.
De angst dat hij me (net als mijn ex-vriendjes) niet meer ziet zitten, dat hij niet meer verliefd op me is. Dat ik zonder hem verder moet, dat ik niet meer in zijn armen kan wegkruipen.
Heb het ook aan Koosje verteld hor (kan niets voor die jongen geheimhouden, maargoed), en die zei dat het echt niet erg was, dat hij smoorverliefd op me is en me voorlopig écht niet wilde laten gaan. 't Liefst zouden we samen oud willen worden en dat weet ik ook wel, maar oz'n angst kan ik niet altijd met ratio beheersen... eigenlijk bijna nooit
Dus: ik sta zo af en toe doodsangsten uit, zeker als ik moe ben, ik wil dan zijn armen om me heen, de belofte dat alles goed is/goed komt en dat ik me niet druk hoef te maken.
Eigenlijk hoef ik me er ook niet druk om te maken.
Maar dat doe ik dus wel.
Ach, zometeen ff lekker mediteren en slapen en dan komt het wel weer goed
Welterusten lieve mensen!
Oh en p.s. bedankt voor alle lieve reacties op mijn verhalen de afgelopen tijd, ik heb ze net pas gelezen!!!
Liefs Roos