De angst voor zaterdag als ik je weer zie stijgt en stijgt.
Ik krijg je nu nauwelijks uit gedachten.
De angst dat er zaterdag ruzie is tussen mij en Jor is bijna zeker het valt niet te vermijden.
Hoe hij zaterdag tegen me tekeer is gegaan en ik tegen hem.. die spanning blijf je voelen.
Lars zei me dat hij aan J ging vragen waarom die niet voor me gaat,
Lars zei : Je ziet zo goed dat je je best voor hem doet. Het is bijna hart brekend om te zien.
Ook zei hij dat ik sterk moet zijn en me niet de grond moet laten in trappen door Jor.
En als J echt het zelfde zou voelen zou hij het zaterdag wel voor me op nemen net als vroeger.
Ik ben gewoon zo bang dat het zaterdag een ramp word en dat het in een teleurstelling eindigt.
Als J niet voor me gaat zaterdag of zijn best wilt gaan doen zo dat het kan werken tussen ons, dan ben ik er echt klaar mee en moet ik wel door gaan.
Ik weet gewoon niet wat er gaat gebeuren of het ongemakkelijk word of juist goed uit pakt.
Soms zou ik zo graag willen dat het wat was tussen ons.. maar na drie jaar heb ik nog geen duidelijkheid over wat hij nou wilt.
En ik ? Ik blijf er dom achter aan lopen in hoop dat hij eindelijk wat wilt.
Soms begin ik zelfs te twijfelen of ik hem nog wel leuk leuk vind na drie jaar achter zijn reet aan te hebben gelopen.
Als ik hem in zijn ogen kijk voel ik me zo gelukkig en verliefd.
Maar zo dra ik hem niet meer zie of spreek verdwijnt het gevoel als sneeuw voor de zon..
Dit is een mega dilemma en ik ben zo bang voor wat komen gaat..
Ik wil niet weer een gebroken hart..