Angstaanjagend!

Stress kan dagen in je systeem of lichaam blijven zitten.
Moet je nagaan als je hele leven vanaf kleins af aan getekend is door stress en angst.
It takes a life time to heal.
Vroeger was ik bang voor het bang zijn. Nu weet ik dat angst positief is en angst er mag zijn.
Wegstoppen heeft geen zin.

Ik begrijp nu ook steeds meer waar dat onbestemde gevoel vandaan komt.
Toen ik in Santpoort woonde wilde ik daar helemaal niet zijn in dat gehucht met alleen maar witmangs.
Dit is niet mijn slag volk en cultuur.
Godzijdank waren mijn gastouders Surinaamse mensen. En had ik nog steeds verbinding met the black culture.
Godzijdank leerde ik hem kennen, een grote, sterke stoere Surinamer uit Amsterdam.
En kon ik op zo'n manier de verbinding houden met een cultuur waar ik wel waarde aan hecht.

Maar voor de rest alleen maar verzet tegen mijn nieuwe omgeving.
Ik heb mijn nieuwe omgeving nooit geaccepteerd of igv er voor open gestaan.
Ik was er en woonde er wel maar ik was er kennelijk ook niet.
Verstoppen en wegstoppen kan dus niet en het pz is iets wat vele mensen bezighoudt.

Onmenselijke praktijken/ experimenten , kinderlijkjes begraven en dergelijken.
Dat is ook de waarheid en geschiedenis van het pz.
Word ook weggestopt.
Onbewust voelt dat toch niet helemaal goed aan.
En zo is er nog een hoop wat nog steeds niet in mijn systeem is opgeruimd.
Ik voel nog steeds een vreemd gevoel in mijn maag als ik aan die korte tijd daar terugdenk.
De periode dat ik uit huis was geplaatst.


Wanneer er sprake is van geweld en mishandeling gaat dat door merg en been.
Zo ook toen een jongetje van een jaar of 6 door een oudere jongen van 14 opzettelijk met zijn hoofd tegen de deur werd geslagen. Achterkant deur/ metaal.
Hij ging net zo lang door totdat het jongetje vol op het hoofd geraakt werd.
Smok school. Gemengd. Dus hele jonge kinderen van een jaar of 4, 5, 6 etc en dan de tieners.
Moeilijke, onhandelbare kinderen. De meesten uit huis geplaatst.


Dat jochie van 6..
Wat heeft hij aan de situatie overgehouden?
Zo jong, uit huis geplaatst en dan ook nog door een oudere jongen zo mishandeld worden.


Angst, angst, angst....


Oh maar je mag niet bang zijn. Je mag nooit bang zijn.
Want angst hebben is een teken van zwakte.
En daarom ben je bang voor het bang zijn.


Waar ben ik eigenlijk het meeste bang voor?
Je grootste angst.


HET BANG ZIJN!



Want als ik bang ben dan val ik van mijn voetstuk af. Dan heeft de ander gewonnen.



Ik merk dat als ik nu ergens van schrik dat ik mezelf en mijn lichaam observeer.
Soms is de schrik zo diep bijv met vuurwerk en hele harde geluiden dat ik letterlijk harde prikkels door mijn lijf en handen voel.
Niet normaal.

Of als er s'avonds aan mijn deur word gebeld.
Dan kan ik schrikken van de bel.


Nu merk ik dat ik beter met de schrik om kan gaan.
En niet wil wegrennen voor de schrik.
Er zit vaak wel een hele gedachtengang achter de schrik of angst.
Maar als je dat door hebt dan word het makkelijker neem ik aan om alsnog te doen wat gedaan zou moeten worden.


Je bent niet bang voor de deurbel. Je vraagt jezelf af welke idioot aan de verkeerde deurbel hangt en wat wil ik hier nou mee?
Veel junks en gebruikers in de flat dus voor hetzelfde geld heb je gespuis aan je deurbel hangen.
Eén dealer of ander slag volk waar je wat mee moet.
Sommige mensen in de flat zijn zo vies en stinken dat je welliswaar geen hartverzakking van ze krijgt. Maar hier wil je gewoon niks mee.
Ook geen confrontatie of slaan omdat ze uiterst goor en smakeloos zijn.
Hun aanraken, het idee al is eigenlijk toch wel angstaanjagend.
Ik loop met een boog om dat soort mensen heen en vermijd elk vorm van contact uit angst voor stank en viezigheid.

Dan kies ik er eerder voor om klappen te incasseren van een verstrooid wijf aan het einde van mijn galerij.
Dat lijkt mij nog altijd beter dan dealen met een stinkjunk van 2 hoog. Bah!



Moraal van het verhaal is dat angst een stress reactie is en het de kunst is om dat te reguleren.
Niet wegstoppen of jezelf groter voordoen.
Hier los je niks mee op.
En vaak valt het allemaal reuzemee .
Want waar ben je eigenlijk echt bang voor?


Angst/ Stress..
Voor het donker het bos uit zijn.
Geen angst voor wilde zwijnen wel voor verlatingsangst.
Het gevoel hebben dat je nooit meer thuis komt , geen thuis hebben.
Waar moet ik overnachten?
Hij wie kan ik terecht?

En dan komt de aard van de angst naar buiten.
Weglopen van huis en inderdaad niet weten waar je vannacht moet gaan slapen.
Weggehaald worden uit je veilige/ vertouwde omgeving.

( Santpoort)


Door het energetisch opruimen en dingen op hun juiste plek te zetten ga je onbevangen in het leven staan.
Laatst liep ik in het donker in het bos. Dit keer was ik niet bang. Oké een beetje dan voor geritsel in de struiken wat dan een vogel moet zijn.
Eén gestalte in de verte bleek een man te zijn.
Gelukkig geen wolven of wilde zwijnen tegen gekomen.

Hij was kwaad dat ik op zo'n tijdstip in het bos loop.
Je weet maar nooit wat voor een idioot je in het bos tegenkomt .


Anyway ode aan de angst.

Embrace your fears and at the end you'll be fine.


Gr Art = Tiek