De vele dingen die angst met zich mee brengen. Het is goed om de herkenning te vinden in de angst van de ander, om te weten dat je er niet alleen in bent. Het lastige is het antwoord op de opening van de ander, wat doe je zelf?
Geef je jezelf ook bloot, of heb je dat al zoveel gedaan dat het alleen klinkt als gedeelde smart creeeren.
Ga je zorgen, ga je haar gerust stellen. Zeggen dat het allemaal wel goed komt.
Ga je je afsluiten, zorgen dat je het laat gaan en er overheen praat. Zonder gedachten doet het ook geen pijn.
"Ik ben nu al bang je pijn te doen"Zal ik haar zeggen dat ik altijd bang ben haar pijn te doen, door mijn (weinige) ondoordachte antwoorden en acties. Zal ik haar zeggen dat zij mij nooit pijn kan doen en dat zonder pijn het niks zou betekenen. Zal ik zeggen dat het niet uitmaakt.
"Misschien moet je het loslaten"Moet ik het loslaten? Het niet over-denken, zoals ik dat altijd doe, connecties leggen en oplossingen zoeken. Of moet ik het vasthouden, zorgen dat ik je zo dichtbij heb dat je me geen pijn kan doen.
"Hoe denk je dat je me pijn doet?"
- "Niet kunnen geven wat je verdient, wat je nodig hebt en wat je verlangt/verwacht"Ik wil je zeggen dat jij mij bij het minste al verzadigd hebt, dat jou hand op mijn borst al al mijn verwachtingen overstijgt, dat het liggen naast jou het hoogste doel is. Maar dit alles is te heftig, dit is niet hoe ik door jou gezien wil worden, dit is niet wie ik wil zijn. Niet de jongen die iedereen op ze gemak stelt. Kan ik dan beter zeggen dat we wel zullen zien, kijken waar het schip strand. Of dat het allemaal wel goed komt.
Toch wil ik ook niet alles op mij betrekken, het ook bij jou laten liggen. Jij moet het verwerken, het voor jezelf ontwikkelen.
Pijn = fijn, nee want we voelen beide geen pijn.
Fijn = Fijn