are you stuck inside a world you hate

'are you sick of everyone around, with their big fake smiles and stupid lies, while deep inside your bleeding.'

ik heb sinds gisteren alleen maar simple plan geluisterd. voel me nog steeds best wel shit maar heb er gelukkig wel een beetje met iemand over kunnen praten. het is alleen balen dat het niet echt heeft opgelucht.

het punt is gewoon dat ik me erger aan het feit hoe oppervlakkig alles is de laatste tijd. het is net of dat, sinds ik met T. ga iedereen er vanuit gaat dat het goed met me gaat. en ik weet ook wel dat ik niets te klagen heb, ik voel me over het algemeen ook gewoon goed. maar het neemt niet weg dat ik ontieglijk onzeker kan zijn over alles om me heen. dat ik het soms allemaal gewoon even niet meer weet. en als ik dan tegen iemand zeg dat het 'wel oke' met me gaat, vragen ze niets. iedereen praat tegen me aan over wat er mis is en waar ze mee zitten maar het is lang geleden dat iemand aan mij vroeg hoe het nou echt met me gaat. het was dat ik gisteren zo ben ingestort dat ik maar tegen mijn lieve vriendje J. heb verteld waar ik o.a. mee zat. het luchtte wel een beetje op. maar dan loop ik gewoon weer tegen het feit aan dat ik niet alles tegen hem kan vertellen. alleen al om het feit dat J. een van de beste vrienden van T. is.

begrijp me niet verkeerd, ik mag niet klagen. ik heb lekker vakantie, hoef me even nergens druk om te maken. ik doe leuke dingen met vriendinnen en met mijn lieve vriendje. ik ben gezond. mijn familie is gezond. er is niets waar ik me zorgen om hoef te maken.

maar ik ben zo ontzettend onzeker. op een of andere manier maakt een vriendje hebben mij meer onzeker dan er geen hebben. ik denk dat het komt omdat ik dan zo kwetsbaar ben? ik weet het niet. ik ben ook ontzettend wantrouwend tegenover T. ik merk heus wel aan hem dat hij gek op mij is. maar ik hou het allemaal op een afstandje. ik laat het niet meer zo dichtbij komen als ik dat wel heb gedaan bij mijn vorige vriendje. daar komt nog bij dat ik T. nog niet zo lang ken. ik kende hem bijna drie maanden toen wat met hem kreeg en nu zijn we weer drie maanden verder. maar het is zo oppervlakkig. we hebben ontzettend veel lol en hij is echt een schat, hij is zo lief voor mij. maar hij kent mij niet echt. hij lacht om het feit dat ik drie jaar geleden emo was, maar het is eigenlijk niet grappig. ik was depressief, ik kreeg hulp en dat krijg ik nog steeds omdat ik als de dood ben dat ik mezelf weer pijn ga doen. hij heeft geen idee. ik was vroeger bang in het donker, sinds een jaar of vijf ben ik daar wel over heen. maar om een stom voorval op schoolreis in barcelona ben ik in bepaalde situaties weer helemaal panisch in het donker. laatst nog stond ik in mijn eentje in beneden in de hal bij T. thuis. ik deed het licht uit en merkte toen pas dat boven het licht helemaal niet aan was. het was pikkedonker. ik werd hysterisch en begon naar T. te gillen dat hij het licht boven aan moest doen. hij begreep er niets van. door die 'aanranding' die ene avond wil ik bepaalde dingen absoluut niet meer hebben, hij snapt het niet. en dat zit me een beetje dwars. het zijn dingen die mij hebben gemaakt zoals ik ben, en hij weet het allemaal niet. en ik weet wat dat betreft ook niet zo veel over hem. en dat wil ik wel. maar wat kan ik doen om er voor te zorgen dat ik hem wel op die manier leer kennen? hoe kan ik van die echte gesprekken op gang brengen? ik crave voor diepgang.

ik heb wel weer een stap in de goede richting gezet vandaag. althans, zo voelt het voor mij nu eventjes. ik heb gereageerd op een kamer die te huur stond. ik hoop maar dat ik reactie terug krijg, ik ben vergeten mijn telefoonnummer in mijn reactie achter te laten, dus ik hoop het echt.