Attachment style musings #2

Dit schrijf ik op basis van de miniscule levenservaring die ik heb, met marginale wijsheid maar ook beinvloed door alle Amerikaanse shit die ik door de jaren heen heb gekeken/gelezen.

Ik houd niet van wedijveren.

Niet voor mijn studiedingen (ik wil gewoon mijn best doen en kijken wat ik kan)

Niet voor vriendschappen (toen een meisje in de basisschool mijn eerste BF in Nederland "pikte", vond ik dat moeilijk maar ging ik gewoon mijn eigen ding doen.

Toen die (ex-)BF me vroeg waarom we niet met elkaar in de rij stonden "want we zijn toch vriendinnen", zei ik: "Oh, ik dacht dat we geen vriendinnen meer waren". Zij draaide zich boos om en ging elders staan.)

Niet voor relaties. Wat men mss verliefdheid noemt, verdwijnt voor me als het niet wederzijds is of drama gaat opleveren. Dat leidt er meestal toe dat ik niet val op hele standaardknappe jongens voor een langetermijnsrelatie, want als ik zie dat mensen diegene begeren en de jongen/man capricieus gaat doen, heb ik daar geen interesse in.

Ik heb wel een paar flings gehad met jongens met sixpacks, maar in het ene geval vond de jongen het heel moeilijk dat ik niet op hem verliefd werd zoals hij zei dat hij "vreesde" in geval van friends with benefitsrelaties (maar stiekem wel wou denk ik),

en in het andere geval merkte ik al vrij snel dat ik toe was aan een serieuze relatie, en hij niet. Dus ik maakte een einde aan die fling.

Afgezien nog van het feit dat ik gewoon... Wil dat leuke mensen me mogen (en als meisjes jaloers op me zijn, weet ik niet hoe ik daarmee moet omgaan.)

Vind ik dat ik gewoon op iemand moet kunnen vertrouwen.

Of je bent met MIJ, of we spreken een open relatie af, maar met echte gevoelens spelletjes spelen zonder overleg + consent of wat dan ook... Nee. Dan haak ik af.

Dus ik moet me voelen alsof iemand onze relatie niet zonder voorgaand overleg gaat veranderen.

Dit is op zich wel heel erg gezond allemaal,

behalve dan dat ik... Ook wanneer alles OK is met 1 been buiten de deur sta.

Klaar om afwijzing te incasseren.

Steeds gereserveerd en schuw als ik vraag om connectie en aandacht.

Koste wat het kost wil ik gezien worden als het lieve meisje wat geen verwachtingen heeft.

Omdat iemand daarmee zou kunnen spelen, en dat wil ik een stiekem vervelend persoon niet gunnen.

Of een fijn persoon die door mijn gedrag vervelend gaat doen. Omdat het leuk is om mij te plagen.

Dat weet ik wel. Ik ben leuk om te plagen, om mee te duwen en te trekken, maar... Vanuit een plek van respect en wederzijds begrip.

Niet omdat je mijn liefheid als een zwakte ziet.

Niet als je ergens al dan niet bewust denkt: ha ha ze is zo omdat ze een zielig verleden heeft en er niet als een model uitziet. Of whatever.

Fuck dat.

Er zijn veel leukere, meer emotioneel volwassene mensen die mij wel willen zoals ik ben.

Nu heb ik het wel over een specifiek persoon.

Maar terug naar de meer algemene hersenspinsels.

Oh tijd om iets te gaan doen eigenlijk.