Autoriteit van mijn moeder.

Ik heb daar altijd al een hekel aan gehad, zeker die van mijn ouders en met namen die van mijn moeder.

Ik was een lastige puber en ik ben nog steeds heel lastig, ik heb een hekel als mensen denk over mij te bepalen en het feit dat mijn moeder sommige dingen nog steeds op een kinderachtige manier bij mij probeert aftedwingen gaat mij echt te ver.

Nu ik volwassen ben wil ik graag gewoon ook zo behandeld worden en niet als een kleuter van drie. Ik snap dat mijn ouders regels thuis hebben en daar wil ik mij ook zeker aan houden alleen om mij op sommige dingen het onmogelijk te gaan maken onder het mom dat ik maar naar mijn moeder moet luisteren en omdat het haar huis is. (Terwijl ik er nu een week ben gewoon mee betaal aan boodschappen geld enzo)

Mijn moeder heeft zeker wel last van een soort controle dwang ze wilt altijd alles maar weten, weten waar iedereen is wat ze doen en waarom. Als ik ergens heen ga wilt ze altijd precies weten hoe laat ik thuis ben en waar ik heen ga en wat ik ga doen en als dat haar niet bevalt mag ik van haar niet weg. Tot een halfjaar geleden heeft ze zelfs de mensen willen bellen het liefst de ouders van de mensen met wie ik omging. Ik heb dit altijd geweigerd. Héy hoe oud ben ik? Zeker toch geen fucking tien meer. Als ik dan vervolgens wel weg ging werd ze kwaad omdat ze eerst die mensen ouders wou spreken. Ze heeft me keertje de avond en nacht op straat laten staan omdat ze zo boos was dat ik geen telefoon nummer van mijn vrienden (en ouders) had geven zodat zij naar ze kon bellen.

Ze heeft me ook nooit vertrouwd met geld. Ze bemoeide zich met mijn salaris wat ik kreeg voor mijn bijbaantjes. Ze heeft het zelfs eens van mijn rekening afgehaald omdat ze vond had dat zij het recht had om te gebruiken omdat ze voor mij zorgde. Uiteindelijk een andere bankrekening geopend met mijn vader waar zij niet aan kon komen. Het scheven was wel altijd dat als ze geen zin had in boodschappen doen ze wel eens boodschappen geld voor een week achter liet en dan moest ik maar boodschappen gaan doen. Terwijl als ik zelf meer dan 20 in mijn portemonee had (ze keek heel vaak stiekem in mijn portemonee om te controleren wat er in zat) ik dat niet zou kunnen uitgeven. Ik zou netalsof onverantwoordelijk zijn.

Nu gaat het wel beter het feit dat ik ook niet meer thuis woon heeft daar heel erg bij geholpen. Maar zeker nu ik weer een weekje thuis zit krijg ik de kriebels van dat mens. Ze verwacht dat ik alles voor haar doe en ook nog een gedetailleerd rapport uit breng over wat ik zelf doe en dat dan ook allemaal nog met een lach.

Sorry mama maar ik kan niet lachen als jij mij om zes uur wakker maakt en eist dat ik al mijn was direct in de wasmand gooi omdat jij het in je kop haalt om zo vroeg te gaan wassen. En vervolgens op mij begint te mopperen dat het mijn eigen probleem is omdat ik tot half één gister (wat ik nog redelijk vroeg vind) weg was en ze dat eigelijk helemaal niet goed vind en ik vervolgens dan maar moet wegblijven.

Jaa dág. Als het zo door gaat pak ik gewoon de trein weer terug, weg bij die loeder die zich mijn moeder noemt.