Balans

Ik ben wel aangescherpt, ik heb geleerd. Of ik het al onder woorden kan brengen? Niet zoals zou kunnen.

De fucks die ik ben gaan geven laatste tijd, zijn er eigenlijk niet. Dus toen ik onder gepist werd door iemand die een slechte dag had heb ik een oude kant van mezelf laten zien. Wat, voelt dat goed. Gewoon eens, zoals de rest van de wereld, ongenuanceerd al je slechte humeur op iemand los te laten of die persoon het nou verdiende of niet hij stikte er maar in. Ik heb dit al in geen jaren meer gedaan, altijd geprobeerd emotie en energie zuiver te houden tot de persoon tot wie het hoorde. Dat kostte energie, en stank voor dank want niemand functioneert zo en het is de zwakkeren te persoonlijk. Wat heb ik daar een hekel aan, mensen die waarheid niet aankunnen en een gesprek met probleem niet willen erkennen. Niet te beschrijven, het laat me bloed willen zien.

Z'n auto was stuk. Hij was de avond er voor ook al niet te genieten k****r dit k****r dat. Hij past niet direct bij me, maar een deel van zijn persoonlijkheid is wel gezond voor me. Ik had het er met mijn therapeut over. De laatste man in mijn leven was de basis en oorsprong voor een foute partnerkeus in mijn toekomst. Ik zoek blijkbaar asociale mannen maar dat is alleen op oppervlakkig gebied wat ik zoek. Ik zoek een man die in balans blijft. Een man die domineert, maar zich ook gedomineerd laat worden. Snap je wat ik bedoel? Ik moet kunnen aanvallen, hij moet kunnen aanvallen. Wij, moeten in balans zijn. Met de laatste was dat nooit goed gekomen. In de basis deed hij te veel van beide met een verkeerde oorsprong en ik probeerde alleen maar te compenseren omdat ik dacht dat hij iets voor mij waard was. Hij was en is de definitie van een verkeerde partnerkeus voor mij. Het maakt hem niet minder, geen slecht mens, niet minder waard, niet minder respect. Hij past gewoon niet bij mij en ik niet bij hem. Het is jammer, dat het door zo veel gezeik heen duidelijk heeft moeten worden. Ik vind het erger dat hij te kortzichtig is om een stap er vanaf te nemen en te zien wat voor een zooi we gemaakt hebben. Dat we er niet als twee volwassenen, over kunnen praten. Niet goed praten, what is said is done, vergeven en vergeten is toch te laat. Verder, het doet er niet meer toe.

Wat is er nu aan de hand? Mijn scharrel dus, DM'er. Hij is best explosief maar kan ook heel laks zijn. Beide niet de beste versies maar die droomprins bestaat toch niet hah? Zijn auto was dus stuk, ik zat hem heel Obvious te pesten en hij brak uit tegen me. Ik stuurde terug dat hij maar een berichtje moest sturen als hij weer normaal kon doen en dat viel zo slecht dat hij een soort ruzie creeërde waar ik eigenlijk niet eens op wilde reageren. Eerst, omdat ik triggered raakte want Mike deed dit natuurlijk ook. Hij haalde ook uit en stopte daarna, trok zijn handen er vanaf, liet mij aan de rand van de klif hangen en owee als ik m'n mond durfde open te trekken over dat ik het zwaar had. Ik wilde niet in die situatie komen. Hij ging gewoon door. Ik veranderde van houding, wat had ik tenslotte te verliezen? Ik duwde terug. Een actie die ik al jaren niet meer had durven maken uit angst dat de ander weg zou lopen. Hij bleef staan. Dat veranderde mijn houding weer. Het was meteen goed, geen verdrukking meer. Helaas moest hij te ver gaan, tot de persoonlijke aanval. Hoe, is niet belangrijk, maar het gesprek is nu gestopt.

Ik wil het wel goed maken maar tot zijn auto is gerepareerd gaat er toch weinig aan hem veranderen. Hij kwetste me wel. Ik zocht steun bij mijn beste vriend. Hij gaf een 'zei ik toch' reactie. Niet wat ik nodig had, dus ik haalde ook naar hem uit. End game? Ik sta nu even alleen. Betreft manproblemen kan ik toch niet meer bij mijn vrienden terecht. Na, dat is ook niet helemaal waar. Het is allemaal niet zo erg als het lijkt. Ik ben rustig zoekende naar een beetje old me.

Old me?
Ja, een persoon die mensen niet liet binnen komen. Ik voelde me toen heel priem. Ik voelde me laatste week heel priem afgezien van stres om tentamens. Maar echt, sinds Mike niet meer in mijn angst patroon zit gaat het beter, nogmaals, niets tegen hem, het werkte gewoon niet.

Ik ben nu gewoon even wat minder. Minder is niet erg. Blijven ademen, ik voel de verstikking aankomen.