Wanneer je bijna 50 bent en nog steeds druk bezig bent met hustlen, drugs smokkelen en de hele teringbende/ wietplantages, niet met geld om kan gaan. Niks aan wilt nemen wat men zegt. En daarom dakloos raakt en in moet wonen bij je vriendin omdat je anders geen kant op kan maar hier ook niet kan blijven.
En je dus weer hulp moet gaan zoeken bij de ontmoeting die weer bij de gemeente moet gaan nachecken of je in aanmerking komt voor de WMO om begeleid te kunnen wonen.
Kom op mensen! Hoe vaak moet iemand nog begeleid blijven wonen?
Dat heb je op je 20/ 21e al gedaan toen je uit de bak kwam.
In je midden 30 ook omdat je wederom weer uit de bak kwam en op weg geholpen moest worden.
In plaats dat je je zaken op orde stelt laat je weten dat je eigen huis je niks interesseert.
Ik begin ook vast te lopen omdat ik steeds bij moet springen met geld.
Hier kan hij echt niet blijven. En mijn geduld en medeleven begint ook op te raken.
Omdat dit soort types het allemaal beter denken te weten. Maar eindstand toch niks opschieten met hun hele leven.
Zielige verhalen over een moeizame jeugd en gelul over één arm. Allemaal excuzen maar als je echt geholpen wilt worden dan ga je naar lekker naar een psychiater of zo.
Het is wat mij betreft einde verhaal. Je bent bijna 50 en je blijft op zo'n tempo leven?
Ik vind het ergens ook wel lachwekkend dat je op je 50e alweer begeleid moet gaan wonen.
Kom op man!
Als ik dit al opschrijf dan vind ik het gewoon ergens behoorlijk sneu.
Hulpbehoevend, zelf niks kunnen en ook gewoon niet willen maar het afschuiven op jeugdtrauma 's!
Grow up!
Get a life!
Schaam je je niet? Stoer doen met mislukte hustles. Bereid zijn om zelfs je huis op het spel te zetten en nu zielig doen omdat je dakloos bent.