begin

Al duizenden keren heb ik geprobeerd om een dagboek bij te houden. En voor de zoveelste keer ga ik het maar weer proberen, maar nu digitaal.
Ik ga typen omdat ik hoop dat ik zo dingen van me af kan schrijven om hopelijk niet tot een punt te komen waar ik niet wil zijn.

In het afgelopen jaar is er veel gebeurd, een operatie, het einde van een bijna jaar durende relatie, een nieuw school jaar en oh zo veel deadlines... Maar de grootste impact maakt denk ik nog steeds dat ik muziek mis. Terwijl ik zelf de duidelijk overwogen keuze heb gemaakt om niet naar het conservatorium te gaan, niemand heeft me gedwongen om voor de studie te gaan die ik nu doe. Tot de dag van vandaag heb ik nog steeds geen spijt dat ik deze studie nu doe, maar het gemis van intensief bezig zijn met muziek, dag in dag uit, is wat het is.

Inmiddels zijn al die dingen me samen net een stap te veel geworden en weet ik niet meer hoe ik ermee om moet gaan. Maar alles, echt alles om mij heen gaat gewoon door en daar moet ik ook nog in mee zien te gaan.
Iedere dag voel ik me steeds weer een stap verder weg zakken en kan ik er niks aan doen, maar ik wil de mensen om mij heen geen pijn doen want ze hebben mij ook nodig.

Wat lijk ik toch een drama queen zo. Misschien moet ik het niet zo moeilijk voor mezelf maken en mezelf niet zo hard aanpakken. Als ik daar eens mee kon beginnen zou alles een stuk makkelijker zijn, want de gene die mij het meeste pijn doet ben ik toch echt zelf.

De ironie is dat na het lezen van mijn eigen stukje betrap ik mezelf er op dat ik toch best vaak het woord 'maar' gebruik waar ik juist vanaf moet komen volgens een leraar van mij

Een begin is gemaakt, nu weer door met al mijn verslagen en deadlines...


p.s. geen idee of er veel mensen dagboekstukjes lezen van anderen, maar ik wil een ding duidelijk hebben en dat is dat ik dit schrijf voor mezelf en dat anderen het best mogen lezen zo lang ze er niks mee doen en mij niet benaderen of commentaar hebben op mij. Dit is hoe ik me op een moment voel en ik zal met niet anders gedragen voor anderen. Zodra ik merk dat het hier anders aan toe gaat dan ik verwacht dan zal ik mijn stukken privé verder moeten schrijven zonder ze te delen met anderen.