Begin en eind
Alles heeft een begin en een eind, dat is zeker.
Het begin van iets is iets wat iedereen meemaakt, het eind van iets laat meestal op zich wachten. Toch weet je bij het begin al dat het zal eindigen, alleen de manier waarop is wat je je af kan vragen en natuurlijk, wanneer.
Als het leuk is dan wil je alleen maar in het nu leven, leven in het middenstuk. Als het naar is kan je je vasthouden aan het einde, het einde proberen te vervroegen, het middenstuk verkorten.
Toch leef ik altijd naar het einde toe, of het fijn is of niet. Mjn gedachten gaan daar altijd naar uit. De gedachten aan hoe je de relatie kan beindigen, hoe fijn het ook is op het moment zelf. Zelfs de extremere gedachte, gedachte over mijn eigen begrafenis. Alle aandacht gaat naar mij, ze vertellen mooie verhalen, grappige anekdotes, na afloop lekker bakkie leut met tranen en lachen.
Verschrikkelijk, het gaat dus allemaal alleen maar om erkenning. Die drang om gewild te zijn. De conclusie is dus, leef in het nu als je het leuk hebt. Het einde is iets wat toch wel komt, stel het uit zolang je het leuk hebt.
Toch is dit niet het einde voor mij, want wat me het meeste schokt, is die drang naar aandacht. Vroeger al pleisters plakken zodat mensen vroegen wat er was. Hopen dat ik iets brak of scheurde en gips kreeg, zodat ze vroegen hoe het ging. Maar als nu iemand zegt hoe lief ik ben, hoe goed ik eruit zie, het is toch niet wat ik wil. Als iemand(ja jij) zegt dat ik stom ben, voor de grap, dan voelt dat zoveel lekkerder.
Genoeg om nog even over door te leren.
Het begin van iets is iets wat iedereen meemaakt, het eind van iets laat meestal op zich wachten. Toch weet je bij het begin al dat het zal eindigen, alleen de manier waarop is wat je je af kan vragen en natuurlijk, wanneer.
Als het leuk is dan wil je alleen maar in het nu leven, leven in het middenstuk. Als het naar is kan je je vasthouden aan het einde, het einde proberen te vervroegen, het middenstuk verkorten.
Toch leef ik altijd naar het einde toe, of het fijn is of niet. Mjn gedachten gaan daar altijd naar uit. De gedachten aan hoe je de relatie kan beindigen, hoe fijn het ook is op het moment zelf. Zelfs de extremere gedachte, gedachte over mijn eigen begrafenis. Alle aandacht gaat naar mij, ze vertellen mooie verhalen, grappige anekdotes, na afloop lekker bakkie leut met tranen en lachen.
Verschrikkelijk, het gaat dus allemaal alleen maar om erkenning. Die drang om gewild te zijn. De conclusie is dus, leef in het nu als je het leuk hebt. Het einde is iets wat toch wel komt, stel het uit zolang je het leuk hebt.
Toch is dit niet het einde voor mij, want wat me het meeste schokt, is die drang naar aandacht. Vroeger al pleisters plakken zodat mensen vroegen wat er was. Hopen dat ik iets brak of scheurde en gips kreeg, zodat ze vroegen hoe het ging. Maar als nu iemand zegt hoe lief ik ben, hoe goed ik eruit zie, het is toch niet wat ik wil. Als iemand(ja jij) zegt dat ik stom ben, voor de grap, dan voelt dat zoveel lekkerder.
Genoeg om nog even over door te leren.
10 jan 2012
- meld ongepast verhaal
-
Hammie
dinsdag 10 januari 2012 19:19
Voor jou is de vraag waarom je op zoek bent naar erkenning (van anderen) om het vervolgens niet aan te kunnen (nemen)? Waardoor komt dat tot stand?
Erken jij jezelf?
En dat het einde er altijd zal zijn, op welke manier dan ook, maar dat je het begin en middenstuk in eigen handen hebt is ook een feit...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 25 mrt 2013 Ruimte van mijn hoofd. [gedicht] ( 1 )
- O 25 mrt 2013 Geluk in bad. ( 1 )
- O 21 mrt 2013 Romantiseren.
- O 17 mrt 2013 Kelk met tranen. [gedicht] ( 1 )
- O 03 mrt 2013 Nuttig blauwtje lopen. ( 5 )
- O 16 feb 2013 Vrouwen ( 19 )
- O 02 feb 2013 Emotioneel Wrak ( 1 )
- O 02 feb 2013 Tijd. [Gedicht] ( 1 )
- O 02 feb 2013 Helder.
- O 31 jan 2013 Down
- O 23 jan 2013 Schizofrene Droom ( 1 )
- O 16 jan 2013 Kinderstemmen
- O 16 jan 2013 Stop.
- O 16 jan 2013 Meisjesgeur ( 3 )
- O 14 jan 2013 Buikje ( 10 )