Begon met buikpijn eindigd in verdriet
Vandaag was een emotionele achtbaan. De buikpijn begon al op zaterdag. Ik dacht eerst dat het gewoon iets onschuldigs was, maar het werd steeds erger. Alsof mijn lichaam iets probeerde te vertellen wat ik nog niet begreep.
Bij de dokter viel het woord ‘zwangerschap’. Mijn hart sloeg over. Een baby? Mijn vriend en ik willen graag voor kinderen gaan, dus ergens voelde het als hoop. Maar tegelijk was er die angst, die onzekerheid. Wat als het niet goed zat? Wat als…
De eerste test gaf geen duidelijk antwoord. Er was een mogelijkheid, maar niets definitiefs. Ik werd naar huis gestuurd met meer vragen dan antwoorden. Mijn gedachten draaiden overuren. Het idee dat het misschien zover was, gaf me een sprankje hoop. Maar voor ik die gevoelens echt kon laten bezinken, kwam de tweede test. En toen… nee. Geen zwangerschap. Geen baby. Maar ook geen gewone menstruatie. De dokter zei dat het waarschijnlijk een heel vroege miskraam was, een zwangerschap die nooit echt een kans had gekregen.
En nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen, terwijl ik niet eens weet waarom ik zo verdrietig ben. Mag ik verdrietig zijn over iets dat er nooit echt was? Het voelt alsof ik iets verloren heb, maar tegelijk alsof ik me iets inbeeldde. Ik voel me leeg, maar waarom? Niemand kan me vertellen hoe ik me moet voelen, en misschien is dat nog wel het moeilijkste.
Bij de dokter viel het woord ‘zwangerschap’. Mijn hart sloeg over. Een baby? Mijn vriend en ik willen graag voor kinderen gaan, dus ergens voelde het als hoop. Maar tegelijk was er die angst, die onzekerheid. Wat als het niet goed zat? Wat als…
De eerste test gaf geen duidelijk antwoord. Er was een mogelijkheid, maar niets definitiefs. Ik werd naar huis gestuurd met meer vragen dan antwoorden. Mijn gedachten draaiden overuren. Het idee dat het misschien zover was, gaf me een sprankje hoop. Maar voor ik die gevoelens echt kon laten bezinken, kwam de tweede test. En toen… nee. Geen zwangerschap. Geen baby. Maar ook geen gewone menstruatie. De dokter zei dat het waarschijnlijk een heel vroege miskraam was, een zwangerschap die nooit echt een kans had gekregen.
En nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen, terwijl ik niet eens weet waarom ik zo verdrietig ben. Mag ik verdrietig zijn over iets dat er nooit echt was? Het voelt alsof ik iets verloren heb, maar tegelijk alsof ik me iets inbeeldde. Ik voel me leeg, maar waarom? Niemand kan me vertellen hoe ik me moet voelen, en misschien is dat nog wel het moeilijkste.
04 mrt 2025 - bewerkt op 04 mrt 2025
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
dinsdag 04 maart 2025 21:05
Gevoel komt zoals het komt, gelukkig maar dat niemand je vertelt wat je zou moeten voelen.. hier is geen goed of fout in. Het is. Natuurlijk mag je verdrietig zijn om iets wat er nooit echt was, want de potentie zat er wel.
Laat het stromen, laat het gaan. Het mag er zijn. Jij mag er zijn. Dat dit er nu is, wil niet zeggen dat het altijd zo zal zijn en dat je nooit een kind zult krijgen
-
koffiekaat
donderdag 06 maart 2025 19:09
Nu mag je alles voelen. Je mag rouwen om de droom die niet uitgekomen is, je mag huilen om het idee dat kort leefde maar vervloog. Sterkte
-
KyloKzp
donderdag 06 maart 2025 21:41
Soms is huilen ook fijn, En erg jammer dat het zo is gelopen maar ik hoop wel dat alles goed komt.
Neem jw tijd al is het 100 jaar
Sterkte
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 jun 2014 gelukkig
- O 16 jun 2014 verlegen ( 5 )
- O 16 jun 2014 veranderen
- O 16 jun 2014 bang ( 2 )
- O 15 nov 2013 Vriendschap
- O 15 nov 2013 onmogelijke liefde ( 2 )
- O 14 nov 2013 Stage
- O 13 nov 2013 help ( 1 )
- O 13 nov 2013 verliefd ( 3 )
- O 13 nov 2013 verander
- O 13 nov 2013 Stelen ( 4 )