Begon met buikpijn eindigd in verdriet

Vandaag was een emotionele achtbaan. De buikpijn begon al op zaterdag. Ik dacht eerst dat het gewoon iets onschuldigs was, maar het werd steeds erger. Alsof mijn lichaam iets probeerde te vertellen wat ik nog niet begreep.

Bij de dokter viel het woord ‘zwangerschap’. Mijn hart sloeg over. Een baby? Mijn vriend en ik willen graag voor kinderen gaan, dus ergens voelde het als hoop. Maar tegelijk was er die angst, die onzekerheid. Wat als het niet goed zat? Wat als…

De eerste test gaf geen duidelijk antwoord. Er was een mogelijkheid, maar niets definitiefs. Ik werd naar huis gestuurd met meer vragen dan antwoorden. Mijn gedachten draaiden overuren. Het idee dat het misschien zover was, gaf me een sprankje hoop. Maar voor ik die gevoelens echt kon laten bezinken, kwam de tweede test. En toen… nee. Geen zwangerschap. Geen baby. Maar ook geen gewone menstruatie. De dokter zei dat het waarschijnlijk een heel vroege miskraam was, een zwangerschap die nooit echt een kans had gekregen.

En nu zit ik hier, met tranen in mijn ogen, terwijl ik niet eens weet waarom ik zo verdrietig ben. Mag ik verdrietig zijn over iets dat er nooit echt was? Het voelt alsof ik iets verloren heb, maar tegelijk alsof ik me iets inbeeldde. Ik voel me leeg, maar waarom? Niemand kan me vertellen hoe ik me moet voelen, en misschien is dat nog wel het moeilijkste.
04 mrt 2025 - bewerkt op 04 mrt 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van anoukxxxx
anoukxxxx, vrouw, 27 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende