Ben ik echt zo erg?!

Fijn. Volgens mijn moeder denk ik alleen maar aan mezelf. Misschien heeft ze wel gelijk, maar het komt natuurlijk niet bepaald leuk over. Ik wou gewoon even skypen met mijn crush (ja hij is superleuk, lief, schattig) maar blijkbaar had ze daar bezwaar tegen. Dus ik kreeg een hele preek, waar ik geen zin in had. Nee, niemand heeft zin in preken. Maar mijn moeder is net een dominee. Ze heeft wel altijd gelijk, maar soms kan ik het wel uitkotsen. Ik kan er niet tegen als ze gelijk heeft! Oja, dat is ook een slechte eigenschap van me... Ik moet altijd in verdediging gaan en geef nooit toe. En dan heb ik ook nog eens een vriendin die zo lief is om wel haar eigen fouten toe te geven, terwijl ik de grootste fout maakte. Ja, ik zal het even uitleggen. Op het schoolfeest, een paar dagen terug, had ik sjans met de jonge waar zij nou al drie maanden achteraan zit. Hij is echt superknap en superschattig én superlief. Nou ja, daar had ze niet eens zoveel problemen mee. Maar dat dacht ik dus. En later die avond op msn, kregen we ruzie. De volgende dag natuurlijk niks tegen elkaar zeggen, waar we beide helemaal paranoïde van werden. Maar ja, geen van ons wou toegeven en ik al helemaal niet. Dat is namelijk niet echt iets voor mij. Slecht, ik weet het, maar ja.. Niemand is perfect. Oké, ik heb slechte eigenschappen ja. Misschien wel hele slechte eigenschappen. Maar, even back to the point. Ik had die dag nadat we niks zeiden er schoongenoeg van. Ik had er ook al over gepraat met mijn moeder, die het nergens op vond slaan dat ik die jonge niet wegduwde, maar HALLOO! Hij is vet knap! Die volgende dag gaf ik haar een knuffel en zei: ik heb geen zin in ruzie. Ik heb haar verteld dat ze moet weten dat ik hem NIET van d'r af wil pakken. Maar... Uiteindelijk bleek dus, dat haar probleem helemaal niet was dat ik sjans met hem had. Tenslotte had ik sjans met hem en hij niet met mij. Het probleem was, dat ze moest wennen aan het idee dat ik hem dus ook leuk vind. Dat had ik die avond tegen een vriendin gezegd en die had het weer tegen haar gezegd. Dat vond ze nog wel het ergste. Dat was dus ook helemaaaaal niet mijn bedoeling. Maar ja, hij is dus niet mijn crush. Nee dat is een ander. Maar die story vertel ik nog wel eens. Maar dat was dus het punt dat ik fout zat, en niet zij. Maar ik wou niet toegeven. Ik wil altijd gelijk hebben, en ben daardoor soms best wel aanvallend tegenover anderen. Zo, dit lucht op. Ik heb het nu even vrijgelaten, en ik vind dat mijn ma gelijk heeft. Ik denk teveel aan mezelf. Dus... Daar ga ik wat aan doen..

Xoxoxo,
Hmm....
The Girl who's going to change.